Plannen veranderen…..

Na zo’n tijd in de woestijn was het tijd om weer eens wat anders te gaan doen. We hadden het plan om via Ait Ben Hadou (prachtig, zijn we op een vorige reis ook geweest) naar Marrakech te gaan en tussendoor nog naar Ouerzazate om naar de Carrefour te gaan. Wat je normaal gesproken in de kleine winkeltjes, markten en straatstalletjes kunt krijgen is prima maar wel vrij basaal. Wij worden heel blij als we na een paar weken los kunnen gaan en weer terugkomen met echte kaas ipv la vache qui rit, chocola, crackers, muesli, vlees en wijn. Maar helaas, vlak voor de Carrefour zag ik dat de grens met Mauretanie na ruim anderhalf jaar weer open ging voor buitenlanders. Er is geen andere weg richting zuid Afrika dan via Mauretanie vanuit Marokko aangezien de grens met Algerije al jaren dicht is ivm conflicten. We hebben meteen rechtsomkeert gemaakt en zijn als een tierelier richting grens gereden. In het begin viel dat nog niet mee met hele smalle wegen met vrij veel verkeer. Een hele dag rijden en dan ben je 350 km verder, dat schiet niet op want we hadden ruim 1700 km te gaan. Gelukkig werd de weg wel steeds beter en konden we sneller doorrijden. We gingen na zonsopgang weg en reden door tot (bijna) zonsondergang, afhankelijk waar we konden overnachten. Normaal gesproken heb je in Marokko heel regelmatig politiecontroles waarbij er borden op de weg staan dat er controle is waarna wij eigenlijk bijna altijd door mochten rijden en er hartelijk werd gereageerd.

We reden vanaf marokko de Westelijke Sahara in, een gebied dat wordt bezet door Marokko. Het is een voormalige Spaanse kolonie van ruim 250.000 km2. Vanaf 1975, nadat Spanje zich had teruggetrokken, werd het bestuurd door Marokko en Mauretanie maar werd het ook geclaimd door de Arabische Democratische Republiek Sahara met steun van Algerije. Mauretanie heeft zich uiteindelijk in 1979 teruggetrokken. 80% van de westelijke sahara is thans geannexeerd door Marokko. ADRS en Polisaria bezetten de andere 20% en streven naar onafhankelijkheid. Deze strijd jaren geleden is zelfs voor het Hof in Den Haag geweest, in het voordeel van ADRS doch zonder resultaat. In eerste instantie erkenden 81 landen de ADRS maar die steun is steeds minder geworden en ondanks heel veel bemiddeling is er nooit een oplossing gekomen en blijft het een strijdpunt. Door de westelijke sahara loopt nu een wal. Onderweg merkten wij vooral dat er veel meer controles waren en dat we nu ook bijna iedere keer ons paspoort moesten laten zien, zeggen waar we naartoe gingen en waar we vandaan kwamen en soms wat aanvullende vragen of kentekenbewijs. Er loopt voor het grootste deel maar 1 weg dus wat ze telkens met die gegevens moeten is ons een vraag. Ook waren er bordjes ivm gevaar voor landmijnen. Bijna het hele gebied bestaat uit zeer eentonige woestijn. Wel rij je hele stukken vlak langs de Atlantische Oceaan en heb je bij een schiereilandje een plaats Dakhla waar je goed kunt kitesurfen. Landbouw is vrijwel onmogelijk door een gebrek aan regen. Wel is het rijk aan fosfaatmijnen, welke ws op niet al te lange termijn zeer lucratief zullen zijn. Anders zou je denken, geef het weg…. Wat moet je ermee.

Via een Facebooksite heb ik contact met andere overlanders die inmiddels de grens al over zijn. Het schijnt een vrij lastige grens te zijn waar de hulp van een “fixer”  de procedure erg versneld. Ik heb contact gehad met een fixer met zeer goede reputatie dus hopelijk kunnen we morgenochtend de grens over. We hebben onze tank helemaal (in totaal 500 liter, goed voor ongeveer 2500 km) volgegooid, 85 eurocent voor een liter diesel en in Mauretanie schijnen ze niet altijd en overal diesel te hebben. We staan nu bij een benzinestation vlak voor de grens, samen met een heleboel vrachtwagenchauffeurs. Wij hebben onze laatste wijn opgedronken want je mag geen alcohol meenemen naar Mauretanie, alcohol is daar verboden.

We hadden ons er al bij neergelegd dat we misschien wel maanden in Marokko door zouden moeten brengen en dat zou absoluut geen straf zijn geweest. We zeiden bijna iedere dag tegen elkaar hoe gevarieerd het land toch is, zoveel echt enorm mooie plekken, enorm aardige en hulpvaardige mensen die dagelijks naar ons zwaaiden, de duim omhoog staken, vrachtwagenchauffeurs en auto’s die toeteren of de lichten lieten knipperen om ons gedag te zeggen, echt heel leuk. We hebben ook nooit hoeven afdingen oid. We hebben nooit ervaringen gehad dat we meer moesten betalen dan lokalen. Een ei is 10 cent (ze wordenverpakt in een plastic zakje, je hebt roerei als je teveel offroad rijdt en je ze niet goed hebt ingepakt), een brood kost 20 cent, een kilo tomaten 40 cent, een kilo bananen een euro, een kilo kip 3 euro, overal hetzelfde. Het enige wat niet meevalt hier, is het eten in de restaurants; keuze uit meestal zeer vlakke couscous of tajine, met een burger of pizza als afwisseling. Rein maakt altijd couscous met Harissa. Zeker niet mijn favoriet maar wel pittig. Harissa is hier niet te vinden! Maar goed dat ik wat meegenomen heb:-)

Topland!!!!!!