Mauretanie vanaf 15 november

14 november;De nacht doorgebracht bij een benzinestation bij de grens. Meteen de tank volgegooid (voor 86 eurocent voor een liter diesel) want in Mauretanie schijn je niet overal diesel te kunnen krijgen. 

Vroeg in de ochtend al contact opgenomen met de fixer en om 08.30 uur stonden we klaar om de grens over te gaan. De grens ging om 0900 uur open. Bij eerste hek werd paspoort en coronabewijs gecontroleerd. Volkomen onduidelijk waarom er bij het weggaan om een coronabewijs wordt gevraagd…

Auto’s kunnen doorrijden naar rechterbaan, trucks(inclusief onze overlander) naar de linkerbaan. Hierna worden de paspoorten, carte gris en het kleine autopapiertje dat we hadden gekregen bij aankomst in Marokko een keer of 10 gecontroleerd. We moesten door een scanner met de wagen, hadden mazzel dat de hele wagen niet gecontroleerd werd (er stonden megagrote vrachtwagens waarvan de lading naar buiten werd gegooid). We hadden geen flauw idee hoe de procedure was maar iedere keer werden we wel weer naar een basaal kantoortje gebracht waar de ambtenaren alles goed vastlegden en dat heel vaak. Iedereen was uitermate aardig, de grens voor de toeristen is pas een aantal dagen open dus ook voor hun is het bijzonder. Ons Frans is niet zo best ondanks mijn dagelijkse oefeningen dus het duurt even voordat je doorhebt wat ze van je willen. Toen we eindelijk zo’n beetje klaar waren na bijna 2 uur, stond daar de Marokkaanse tv voor onze neus om ons te interviewen over de grensovergang!

Nadat we alle formaliteiten hadden gehad werd ons ook nog door een Engelstalige beambte verteld dat we Marokko nu wel uit kunnen, maar er niet meer in kunnen. Once you leave, you can never come back here (deze grens). Moest meteen aan de Eagles denken….

Hierna konden we eindelijk 3 km doorrijden door niemandsland hier moet je op de weg blijven rijden omdat er nog steeds mijnen liggen ) om vervolgens bij de grens met Mauretanie te komen en waar we onze fixer troffen. Hierna was het weer een komen en gaan naar kantoortjes. Aan deze kant van de grens is het armoe troef; de kantoortjes hebben kapot plastic zeil op de grond of totaal versleten stenen, er staan tig accu.s in een kamer maar waar ze voor gebruikt worden blijft een raadsel, onze beambte lag te slapen op de bank maar uiteindelijk werden onze vingerafdrukken digitaal genomen, kregen we een mooi visum met foto voor 55 euro, kregen we korting op onze verzekering met hulp van de fixer, werd er geld gewisseld voor een niet onaardige koers en uiteindelijk stonden we dan in Mauretanie en reden we naar Nouadhibou. De fixer hielp ons langs iedereen heen.

Nou, het is wel een cultuurschok. Ineens heb je het gevoel echt in Afrika te staan. De bevolking is 99 % islamitisch, bestaat uit40% Haratin, van Afrikaanse oorsprong, met een donkere huidskleur en ooit als slaven aangevoerd., 30% Beidan (of Beydan, Baydan), van gemengd Berberse en Arabische oorsprong, met een lichtere huidskleur. De aanduiding Beidan verwijst alleen naar de lichte huidskleur. 30% een mix van volken die afstammen van Sub-Sahara West-Afrika, met een donkere huidskleur. (Info wikipedia) Slavernij is in 1981 officieel afgeschaft en vanaf 2007 strafbaar (als laatste land) maar schijnt nog steeds voor te komen. Veel mensen hebben sjaals om hun hoofd zoals de Touareg, veel traditionele kleren, de vrouwen veel bedekter, mensen zijn veel minder makkelijk benaderbaar in contact ten opzichte van Marokko maar het land is vooral ook heel erg arm. Het bestaat vooral uit woestijn en steppe. Het enige water is de grensrivier met Senegal. 

Je ziet hier dure auto’s maar vooral veel auto’s die bijna volledig uit elkaar gevallen zijn maar toch op de een of andere manier nog rijden, benzine wordt op veel plaatsen alleen uit jerrycans verkocht, er ligt op heel veel plekken vuilnis op straat, veel geiten, heel veel stof, hele kleine winkeltjes en dan ineens een grote Chinese supermarkt waar ze vooral veel nonfood verkopen. Geen restaurants maar wat vrouwen die op straat een soort gebakken balletjes en wonton verkopen waarbij de balletjes naar oliebollen smaakten. De wonton naar vis. We zijn op de haven beland maar je wil niet weten wat er naast de haven  aan vis verkocht wordt. Echt heel vies, onder de vliegen etc. De haven mochten we niet op maar we werden doorgestuurd naar de markt en vervolgens werd ons aan de andere kant de deur opengehouden om naar binnen te gaan. Ook hier weet je niet wat je ziet. Wel 1000 houten bootjes die allemaal kris kras tegen elkaar aan liggen en waar ze uit moeten zien te komen om weg te kunnen varen. De buitenboordmotor wordt hier flink bij ingezet om de andere bootjes te rammen om er tussendoor te kunnen. De meeste vis wordt geëxporteerd. Overbevissing is al jaren een probleem. Er wordt flink aan verdiend maar zo te zien niet door de vissers zelf met hun armetierige bootjes. Ook hier word je eigenlijk nauwelijks aangekeken maar ook niet lastig gevallen maar toen Rein van een rotsblok kukelde stonden er meteen allemaal mensen klaar om hem te helpen.

Mobiel internet is zeer traag en werkt bijna niet. Het kostte me een uur om een simkaart werkend te krijgen met de niet al te gewillige hulp van de winkel die het verkoopt. Ook hier weer in 4 kamers geweest die bijna uit elkaar vallen, met hele stapels papieren, mensen die wachten. Chaos.

Het was allemaal bij elkaar een heleboel en dan hebben we ook nog de langste (ijzererts) trein ter wereld gezien die vandaag volgens ons niet zo lang was maar toch heel indrukwekkend.

Onze fixer kwam s avonds nog koffie drinken. Wij waren al bekaf, staat de koffie te pruttelen, ineens de gastank leeg. De aansluiting was ws wat los gerammeld door de bergen en woestijn. We hadden gelukkig nog een kleine gastank bij ons en dankzij onze fixer hadden we de volgende dag weer onze eigen gevulde gastank. We moesten wel lachen want de mensen die hadden bijgevuld hadden commentaar gehad op onze gastank die van plastic is. Dat kunnen ze zich hier niet voorstellen…

De plek waar we overnachtten is niet echt top dus getracht bij een guesthouse bij het kitesurfstrand te overnachten maar daar was niemand en er was geen wind. Toen maar doorgereden, weer een paar honderd kilometer met zand, heel veel afval, kapotte autobanden, hutjes, huisjes, tenten maar vooral ook heel veel leegte. Uiteindelijk vlak bij een nationaal park een plek gevonden langs de kant van de weg bij een guesthouse. Daar werkt en woont een oudere Belg al een paar jaar. Wij kunnen er niet over uit hoe moeizaam het leven hier is en dan ineens kom je iemand tegen die hier vrijwillig voor kiest. Er is hier werkelijk niets en dan heb je ook nog een imam die niet kan zingen met een installatie die vreselijk is en hij roept ook nog eens heel vaak op tot gebed. Rein is niet lekker dus heeft zich teruggetrokken in de wagen. De Belg ligt helemaal in een deuk want de wildste verhalen gaan rond dat er helemaal geen man is, dat ik hem vermoord heb en dat hij in de woestijn ligt of achtergelaten in Marokko. Hij maakt het nog een beetje erger en zegt tegen ze dat hij in de wagen is geweest maar dat hij geen man heeft gezien…. Hahaha. Wij hebben er hartelijk om moeten lachten en ik geloof de rest ook wel toen rein levend en wel uit de wagen stapte…

We waren nog van plan om naar het Nationaal Park te gaan en reden ook naar de formele ingang. Die was gesloten dus maar een paar keer flink getoeterd. Uiteindelijk kwam er iemand aan, bleek de baas nog op bed te liggen. Die komt na een minuut of 10, we konden kaartjes kopen, pen deed het niet, handtekening erbij van de grote baas en uiteindelijk kunnen we niet via de ingang naar binnen maar moeten we weer helemaal terug rijden, met iemand anders die wilde gidsen. We verwachtten al niet al te veel van het park dus hebben we het maar afgeslagen en zijn doorgereden naar de hoofdstad. Uiteindelijk werd de lege woestijn wel steeds mooier, hadden we weer iets van 10 checkpoints van gendarme, politie, leger, douane en iets wat we niet kenden, iedereen weer een kopie van ons paspoort en dan konden we weer door. Soms liggen die checkpoints maar 100 m van elkaar, iedereen zijn eigen punt. Onderweg vooral heel veel armoede. Dit is geen land waar je graag wil wonen.

Nu in de hoofdstad Nouakchott bij een guesthouse / restaurant aan het strand, 30 jaar geleden opgericht door een vrouw uit Mauretanie. Voor 9-11 was het een zeer bekende stop onderweg naar Senegal. Je kon tijdens eb, hinderden kilometers over het strand rijden en dan met vloed hier overnachten. Inmiddels is er een weg. Toen de weg werd aangelegd mocht je bij de landopmeters aangeven dat je een stuk grond wilde. Het enige dat vereist was, was dat je er een palmboom of gemetseld gebouwtje neerzette, dus geen tent. 

De hoofdstad is in 60 jaar ontstaan, het is een zooitje van gebouwen. Wel er naartoe gereden, getracht om een simkaart werkend te krijgen (na een stuk of 6 winkeltjes gelukt) en vervolgens werden we door de militairen tegengehouden omdat onze zijramen te donker zijn (zit zonwerend folie tegen). Het folie moest verwijderd worden maar dat was dus net niet ons plan. Het werd een heel gedoe op straat met een boel omstanders maar gelukkig kwam er een lokale man aan die ons nog kende uit een andere stad die een en ander kon vertalen want ze spraken ook nog eens weinig Frans. Alle papieren gecontroleerd, weer een hoop gepraat, gezegd dat we de ramen naar beneden laten, baas aan de telefoon, folie moet er nog steeds af en uiteindelijk mochten we “ gewoon” doorrijden. Wat een gedoe. En ineens, weer terug bij het strand, staat daar een hele overlandtruck met 19 man.

Het blijft wel heel bijzonder reizen hier. Het is geen land om aan te bevelen als ideaal vakantieland. 

 Als het goed is, gaan we morgen richting grens met Senegal die we ws dinsdag overgaan. 

Nou, het is weer een heel verhaal geworden. Heel leuk dat jullie met ons meeleven. We reageren niet terug via deze site aangezien persoonlijk reageren hier helaas niet kan.