Mozambique

Er hangen weer mango’s in de bomen, een teken dat de regentijd weer is begonnen. We waren eigenlijk zo gefocust op de trip naar zuid afrika, dat we ons nog niet helemaal verdiept hadden in het klimaat aan de oostkant. Toch maar even een lijst opgesteld en helaas, we zitten tot in april heel veel in de regen. Vooralsnog betekent het dat het af en toe een uur of een paar uur plenst en dat het wisselend (zwaar) bewolkt is of de zon schijnt. We zijn wel heel blij met onze nieuwe dakluiken, precies op tijd.

In Mozambique zouden we het rustig aan doen, veel naar het strand omdat het nu de beste tijd is voor het kitesurfen. Dat viel nogal tegen; Rein heeft wel wat kunnen kitesurfen maar het houdt niet over met de wind. De lokalen zeggen dat het klimaat veranderd is. We zijn in eerste instantie naar Ponto Ouro gegaan, een plaatsje aan de grens met Zuid afrika, waar in het weekend veel zuid afrikanen komen, die daar vaak tussen de 6-8 uur voor reizen. Hier wordt ook veel gedoken dus mij maar opgegeven voor een refreshmentcourse, het was inmiddels alweer 5 jaar geleden dat ik voor het laatst had gedoken op Cyprus. Ik was eigenlijk niet helemaal overtuigd dat ik weer wilde gaan duiken, heb het een aantal keer veel te koud gehad maar eenmaal weer in zee ging het helemaal goed. Het valt wel op dat de riffen op heel veel plekken gedeeltelijk dood zijn of dat er maar weinig zachte koralen zijn. Er zijn nog steeds wel mooie plekken maar ik denk dat ook hier de gevolgen van de opwarming zichtbaar zijn. Wel leuk om weer te duiken en helemaal toen ik hele grote stingrays zag, een megagrote barracuda, een grote morray, een zeeslang en veel andere vissen. Het mooie strand is 50 meter lopen en er waren zowaar dolfijnen vlak voor de kust, die om ons heen zwommen. Geweldig! Ook heel erg leuk hier is het barretje bij de duikschool. Hier in het weekend leuke mensen ontmoet en de nodige drankjes gedronken. Ook wel eens gezellig want op de meeste plekken zijn nauwelijks andere mensen. Hier leuke, heel erg christelijke, zuid afrikanen ontmoet. We gingen met hun naar een restaurant voor het mooie uitzicht. Achteraf waren we blij dat ze ons kwamen halen want het plensde ineens en toen we er zaten viel de electra uit en konden we genieten van de donder en de bliksem. En van de grote garnalen, want daar kwamen we voor.

Na een paar dagen doorgegaan naar Maputo. We moesten even zoeken naar een hotel met bewaakte parking maar uiteindelijk een leuk hotel met voortdurend beveiliging voor de deur. Maputo zelf is niet echt boeiend. Veel lelijke gebouwen afgewisseld met mooie huizen en koloniale gebouwen waarvan het treinstation wel een van de mooiste is. Het socialisme heeft in geen van de landen mooie architectuur opgeleverd.

Tofo; bijna 19 jaar geleden was ik hier ook, toen met Ruud hele mooie duiken gemaakt waarbij we megagrote mantarays zagen van meer dan 6 m spanwijdte en hier ook een leuke tijd gehad met charles een amerikaan. Toch leuk dat ik nu met beiden nog contact heb, al is het via facebook. Nu helaas geen best zicht en duiken werden gecanceld ivm het weer maar toch even nostalgisch.. Ik zat zelfs weer in hetzelfde guesthouse en had nu weer dezelfde sarong bij me als destijds haha. Nog maar een zelfde foto gemaakt….Het is nu een leuk dorp met een gigantisch goed restaurant waar je heerlijk japans / aziatisch kunt eten. We komen onderweg niet veel lekkere restaurants tegen dus nu is het extra genieten! Met 2 motorrijders en een alleenreizend meisje hier nog een keer gaan eten, gevolgd door een uitgaansavond. Nou, dat kostte nog aardig wat moeite, ik ben tegenwoordig blij als ik het begin van een feestje haal, we zijn meestal en vroeg uitgeput, en s ochtends vaak al om een uur of 05.00 - 06.00 wakker. Nu met de wintertijd in Nederland moeten we soms wachten op de Volkskrant, die wordt pas om 05.00 uur online gezet, bij ons is het dan 06.00 uur.

Uiteindelijk nog naar 3 andere stranden geweest. Bij 2 daarvan hadden we prachtig uitzicht over de oceaan maar was er verder weinig te doen. Het valt op dat er nog steeds heel weinig mensen rondreizen. Er zijn nauwelijks campings waar je echt uitzicht op de oceaan hebt. Meestal sta je achter de huisjes of de vaste tenten maar is het strand maar 100 meter of zo van je wagen. Ook vreemd dat de zon niet meer in zee ondergaat….

 In Vilanculos stonden we bij een backpacker hostel, ook weer een leuke plek. Vanuit daar een tour gemaakt naar Paradise island, op 1,5 uur varen. Inderdaad prachtig daar. We kregen een rondleiding over het eiland waar een hotel heeft gestaan van dona Anna en haar Portugese man. Na de onafhankelijkheid werden hun hotels onteigend omdat hij Portugees is. Verhaal is, dat dona Anna 47 voordoo priesters heeft ingehuurd die een vloek over de hotels hebben uitgesproken. Het hotel op het eiland is nooit meer herbouwd…. We hebben gesnorkeld en een heleboel schildpadden gezien vanaf de boot. Ook niet onbelangrijk… heerlijk gegeten op het strand. Een leuke dag, leuke mensen ontmoet.

Mozambique is gigantisch groot, erg arm (op de 7e plaats van de armoede-index), met in het noorden veel problemen met extremisten, vaak van Al-Shabab. Daar is het dan ook niet veilig, er zijn al meer dan 800.000 mensen gevlucht voor het geweld.Er is daar gas gevonden en het gebied is rijk aan edelstenen als robijnen en goud.  De lokale mensen moesten wijken en konden geen landbouw meer bedrijven en niet meer vissen. Uiteraard gaan de baten naar de multinationals en de rijken, de bevolking heeft het nakijken, een goede voedingsbodem voor extremisme. Ik blijf me verbijsteren hoe de machthebbers en kleine kring eromheen, zichzelf vooral verrijken maar hun land verder ten gronde richten.

De hoofdwegen zijn goed, met her en der tolwegen maar zo gauw als je er af gaat, heb je slechte wegen met gigantische gaten en veel zandpaden. We zijn hier wel weer echt terug in Afrika. Veel kleine kostgrondjes, vooral bewerkt door de vrouwen met een schep, kinderen die met koeien lopen, vrouwen die met manden op hun hoofd lopen met groente, fruit of vis, vaak met een kind op de rug. Soms zie je huizen van steen maar je ziet hier ook nog heel veel rondavels, ronde hutten met rieten daken. Stenen worden veel handgemaakt en gebakken in ovens langs de kant van de weg. Je hebt wel wat toeristenoorden maar ook daar zijn nu nog steeds weinig toeristen. Aan de andere kant heb je ook een aantal plekken / eilanden waar je meer dan 800 $ pp per dag (!) incl eten betaald in de luxeresorts waar mensen vaak per heli naartoe worden gevlogen. Ook zijn er op een aantal plekken bijvoorbeeld bij Vilanculos, enorm luxe huizen. De verschillen hier zijn weer enorm.

Overal zien we ineens kleine witte vlindertjes opduiken. Eenmaal onderweg vanaf de kust richting grens zien we nauwelijks nog stenen huizen, meestal alleen rieten huizen bij elkaar op een net erf. Je ziet kinderen op het land werken, met cashewnoten lopen of bij hun moeder op een markt zitten. Het lijkt erop dat velen niet naar school gaan. Het is wel bijzonder dat de jongeren in de kleine stadjes vaak wel engels spreken, dat wordt op school onderwezen. Onderweg veel vrachtwagens met regelmatig een geit op de wagen of op het dak, dan staat er weer een jongetje met een haan in de hand, worden er ananassen verkocht, even wat eten (bijna standaard kip of vis met rijst. En er zijn ineens bergen…. Na al die weken strand ook wel weer leuk. En meteen een stuk koeler…

Nog wat extra datategoed gekocht om Nederland te zien voetballen. Eerste keer gaat alles goed. Minibeamer klaargezet, tafel in bed als projector. Tweede keer ging het mis. Wil ik beginnen met afspelen, doet ie het niet. Blijkt uiteindelijk de VPN verbinding die ik nodig heb om de voetbal te kunnen zien via de NOS, al mijn data heeft opgemaakt. Grrrrrr. Maar, uiteindelijk werd het toch nog een memorabele avond… We stonden wild te kamperen in een oude steengroeve die nu gedeeltelijk begroeid was. Geen mens in de buurt. Wel een kleine maan die opkwam, heel veel sterren, vuurvliegjes, een krekelconcert en tijdens het luisteren naar de wedstrijd, de grootste vallende ster die we ooit hebben gezien.

Eenmaal vlak voor de grens de tank volgegooid. Het wil nog wel eens gebeuren dat er diesel of benzinetekorten zijn en in Zimbabwe is het in ieder geval duurder. Om bij de grens te komen was nog een heel gedoe. Er is een tweebaansweg die bijna helemaal in beslag wordt genomen door vrachtwagens. Wij gaan via grensovergang Machipanda en daar gaat maar weinig personenverkeer doorheen, wel 700-800 vrachtwagens per dag. Uiteindelijk gingen we, ondanks politie-toezicht- tegen het verkeer in, richting grens, af en toe uitwijkend voor vrachtwagens van de andere kant. Mozambique wilde ineens nog 125 $ roadtax. Bij onze grensovergang naar Mozambique hadden we die niet gehaald dus het zou kunnen kloppen, we zouden ook gewoon een recu krijgen. Terug in het douanekantoor om te betalen, zeiden ze daar dat ik niet hoefde te betalen en uiteindelijk konden we na tussenkomst gewoon doorrijden. Nou ja, gewoon…. Uiteindelijk waren we toch nog 3 uur bezig bij beide overgangen. Iedereen even vriendelijk.

De afgelopen weken leek het wel vakantie, aardige mensen, prachtige stranden. Mooie tijd zonder dat er heel veel heel indrukwekkende dingen zijn gebeurd. Ook wel lekker.