Een jaar op pad in west afrika

We zitten nagenoeg aan de grens met Zuid Afrika en het eerste jaar zit er alweer op. De tijd is voorbij gevlogen. Terugkijkend was ik echt megagestressed toen we weggingen. Achteraf had ik beter wat ruimer de tijd kunnen nemen en eerder moeten stoppen met werken. Met de voorbereiding voor de reis en ook nog het klussen in huis was het teveel. Om nog maar niet te spreken over alle keukenperikelen…

Toen we weggingen zaten we nog volop in de Coronatijd en we gingen er dus ook helemaal niet van uit dat we door West Afrika zouden kunnen reizen. We hadden het idee dat we maar eerst naar Marokko zouden gaan en dan maar zien waar we terecht zouden komen. Onderweg nog een geluk bij een ongeluk; een paar dagen in een heel rustig Venetie kunnen doorbrengen nadat onze dieseltank vervangen moest worden. 

In Marokko kwamen we nog een paar andere reizigers tegen die onderweg waren, waaronder nogal wat antivax duitsers die hun eigen land waren ontvlucht. Ook kwamen we een groep tegen in een overlandbus. In Senegal hebben we een paar weken aan het strand doorgebracht met Jorg en Anja maar daarna kwamen we nog maar 12 andere reizigers tegen, meestal op de motor maar ook 1 op de fiets! Het voelde aan alsof we aan het pionieren waren, we moesten heel veel zelf uitvinden. Horeca was vaak dicht door corona of bestond sowieso niet dus we waren wel heel erg op elkaar aangewezen. We hadden het wel leuk gevonden als we onderweg wat meer mensen waren tegengekomen, verhalen te delen etc.

Wat een mooi moment was het toen de grens met Mauretanie na 2 jaar open ging! Vandaar ging het niet makkelijk maar het we kwamen wel telkens een land verder. We zijn heel veel tijd kwijt geweest aan het regelen van de visa en laisser passer. Ondanks dat we midden in de coronaperiode aan het reizen waren, de grenzen bijna allemaal officieel dicht waren, hoefden we nergens een PCR te doen. We hoefden zelfs maar op een paar plekken onze inentingsbewijs te laten zien.

Onze dagen verliepen over het algemeen nogal hetzelfde; rond zonsopgang wakker, kijken of je krant kunt downloaden, koffie en yoghurt in bed. Alles weer aan de kant maken en vastzetten, op pad, onderweg brood en eieren kopen (die in een zakje gaan) ontbijten / lunch, weer verder rijden, op I overlander kijken waar er overnachtingsplekken zijn al was de info vaak uit 2018, stoppen, de laatste 2 maanden iedere namiddag 2 potjes schaak, eten maken en meestal heel vroeg, rond 20.00 uur naar bed, wat lezen en dan is de dag weer voorbij. Alles kost hier heel veel tijd dus het is al zo weer avond. We zijn op heel veel plekken geweest waar wij de enigen waren die electra hadden, echt heel veel armoede. Maar ook daarbuiten was er niet heel veel afleiding. Weinig musea, mooie steden, mooie architectuur. Als we een supermarkt (je) vonden, waren we dolblij. Er waren in de meeste landen wel markten maar met vooral heel veel van hetzelfde. Toch waren we iedere avond echt moe door gewoon te reizen want de wegen waren vaak echt slecht en er waren tot aan Angola echt tig controles per dag door politie en andere instanties, het kost echt veel energie. De mensen die ons in de truck zagen, waren nagenoeg altijd heel spontaan in hun reacties, velen gingen zwaaien, vaak met 2 handen tegelijk. Behalve dat er een tasje van me is gestolen en we een paar vervelende officials hadden, zijn we verder eigenlijk alleen aardige mensen tegengekomen. 

De landen zijn echt totaal verschillend van elkaar. Ik heb net het boek “ Africa is not a country” gelezen van Dipo Faloyin, erg boeiend om te lezen. Hij was in mijn ogen nogal optimistisch over de toekomst. Helaas hebben wij toch een wat minder optimistisch beeld. Om toch in algemeenheden te blijven, we hebben wel ontzettend veel bewondering voor de vrouwen die we zijn tegengekomen, ze werken echt ontzettend hard in hele moeilijke omstandigheden. De klimaatcrisis is hier goed zicht- en merkbaar terwijl afrika maar 3% van de uitstoot veroorzaakt. Net als zoveel zaken hier, is het niet erg eerlijk verdeeld. 

Wij hebben niet echt favoriete landen, hebben er ook nooit zo naar gekeken, ieder land had weer zijn eigen dingen die boeiend, interessant, moeilijk waren. Over het algemeen vonden we de landen waar we veel in het oerwoud rondreden erg imposant, eindeloze wegen met rood zand of rode modder, toch ook soms wel spannend. Maar ook de woestijnen of lege ruimtes waren geweldig, met niets anders dan de sterren om je heen, de maan die opkomt. En dan natuurlijk alle andere goede plekken waar we waren. Eigenlijk blijft dat waarschijnlijk het meest op de voorgrond staan; de immense natuur, je helemaal alleen op de wereld voelen midden in de woestijn, bijna iedere dag de melkweg zien, de geluiden in de jungle, de klamme hitte. Memorabel zijn echt de grensovergang tussen Nigeria en Cameroon en later vanuit Iona National Park in Angola naar Ruacana in Namibie. Hele zware, moeilijke wegen maar prachtig met hele aardige mensen. En ook in Gabon waar het regenseizoen was begonnen was het soms wat spannend met alle modder. Achteraf echt de meest geweldige ritten. Soms was er jarenlang niemand langs geweest en was het maar de vraag of we het zouden redden, wetende dat teruggaan ook geen optie is. Uiteindelijk hebben we maar 3x vast gestaan, de 2e schep is toch wel een goed idee. Ik vond het soms wel spannend om gewoon ergens langs de weg te staan, zeker in de landen met meer onrust. Rein had daar minder last van. En na zonsondergang, meestal rond 1800 uur, zie je gewoon niemand meer. Dan slaapt het (voor mij) een stuk rustiger als we in een dorpje op een voetbalveld oid konden staan. Ook heel fijn; niet met een horloge leven al heb ik een maand of 2 moeten afkicken van mijn fitbit. Ik heb me wel bedacht dat wat rustiger leven wel goed bevalt dus ik hoop dat ik dat ook vast kan houden. Tja, of dat gaat lukken…

Onderweg mbv app van Duolingo mijn zeer slechte Frans wat opgekrikt. Eigenlijk had ik voor de reis nog naar Frankrijk gewild om daar een aantal weken intensief franse les te volgen maar dat zat er door de corona helemaal niet in. Al met al bleef mijn Frans op een niveau waarin je wel al je regeldingen kunt regelen, de gesprekken met de officials kunt doen, praatje pot houden maar het bleef wel erg beperkt. In west afrika wordt wel veel frans gesproken, maar het is vaak niet de eerste taal en de uitspraak is ook niet altijd even duidelijk. Het was dan ook wel heel lekker om weer in engels / duitstalige landen aan te komen.

We hebben onderweg allebei corona gehad, waar we weinig last van hadden. Quarantaine in Guinee Bissau. Ook allebei malaria gehad waar we wel allebei doodziek van zijn geweest. Ik zal nooit vergeten hoe we bij Cloe van het Elephant’s Nest in Ivoorkust stonden, ik doodziek was en we naast een kerk stonden met speakers waarvan de nonnen meerdere keren achter elkaar het ave maria gingen zingen… En het zingen ging dagen achter elkaar door! Verder geen rare dingen gehad dus we kwamen er goed vanaf.

Ook de Steyr was top, ondanks de soms bijna onmogelijke wegen. Na 31.000 km heeft de wagen vele krassen, zijn de bovenraampjes kapot (nee het is niet handig om ze open te laten staan als je onder een boom doorrijdt) en hebben we wat kleinere reparaties gehad. Wel hebben we behoorlijk wat tijd in de garages doorgebracht, was er veel goede wil maar niet altijd de materialen om wat te repareren of niet de vereiste kennis. Ik dacht eigenlijk dat we er veel vaker tegenaan zouden lopen dat ie zo groot is maar dat is nauwelijks een probleem geweest, als je wat krassen van de takken op de koop toeneemt. Het was wel heel fijn om wat leefruimte te hebben, al is iets van 7m2 met zijn tweeën nog steeds niet heel ruim. En ja, je loopt elkaar wel eens in de weg:-) Zeker in landen waar veel mensen zijn, is het fijn om je terug te kunnen trekken. Als mensen weinig te eten hebben, is het niet echt prettig als je buiten moet koken. En nee, je kunt ook niet een heel dorp voeden. Er staan bijna nooit maar een paar mensen om je heen die je wat kunt geven. Het blijft een ingewikkeld iets als je zelf wel wat hebt en de ander heel weinig. Ook is het fijn als er veel muggen of andere nare beesten zijn en je kunt naar binnen vluchten of evt onder de klamboe. En nu in Namibie is het s nachts rond het vriespunt. Nou, dan is de kachel toch ook wel lekker binnen. We hebben meer dan genoeg bergruimte. Voordat we weggingen hebben we nog geprobeerd een extra raam erin te laten zetten, wachttijd een half jaar… Ook onze koelkast ging meteen kapot, getracht een zelfde nieuwe te kopen, niet leverbaar ivm chipstekorten. Ook niet in Duitsland en Italie waar ie gemaakt wordt. Gelukkig konden we in Nederland de onderdelen krijgen dus die heeft het goed volgehouden. Een vriezertje erbij staat nog op mijn verlanglijst, het maakt het wel makkelijker als je meer kunt invriezen. En ook al hebben we genoeg ruimte, daar moeten we toch ook wel weer veel bergruimte voor opgeven. Vooralsnog kunnen we in zuid afrika pas weer gaan shoppen, voor de rest was er bijna niets te krijgen.

Voordat we weggingen kregen we nogal eens de vraag over veiligheid. Ja, er zijn een aantal landen onveilig zoals Tsjaad, Mali, Burkina Faso, CAR en soms zijn in landen sommige of veel provincies onveilig bijv in Nigeria, Cameroon, DRC,  noorden van Togo en Benin. In Ikeja, Nigeria gingen we uit (naar de tempel van Fela Kuta, oprichter van de Afrobeat), in de avond met de taxi, bij aankomst vonden we het echt een enge sfeer dus maar gauw naar binnen gegaan. Daar voelde je echt dat je s avonds niet buiten moest zijn en werden zelfs hele wijken afgesloten. Verder hebben we ons niet onveilig gevoeld en hebben we behalve mijn tasje, ook geen vervelende dingen meegemaakt. Sterker, de mensen waren bijna altijd aardig, bereidwillig. Maar natuurlijk, hier kun je ook op de verkeerde plek, verkeerde moment zijn. We zijn iemand tegengekomen die beschoten is (door politie!). Heel verhaal maar politie zei dat ze hem wilden laten stoppen en daarom boven zijn hoofd schoten, hij ging er als een speer vandoor natuurlijk toen er op hem werd geschoten. We zijn iemand tegengekomen waarvan de wagen is open gebroken in Windhoek, een paar mensen die beroofd zijn of waarbij het werd geprobeerd. We zijn door veel bijzondere landen gereisd maar voor mijn gevoel moet het moeilijkste nog komen, in Zuid Afrika. 

We zijn deze reis heel vaak blij geworden van de zaken die we wel konden vinden want in heel veel landen was het buiten de grote steden moeilijk om voedingsmiddelen te vinden. Rijst, brood en eieren lukte bijna altijd prima, net als fruit van het seizoen. We hebben genoten van de vele ananassen en papayas. Ook konden we overal wel verse pinda’s kopen van mensen die ze in kleine zakjes verkopen. Groente was een heel stuk lastiger. Tomaten en uien ging nog wel, we hebben dan ook heel veel tomatensoep gegeten maar andere groente was erg beperkt. We hebben in de grote plaatsen heel vaak blikgroente gekocht. Restaurantjes waren er ook vaak niet dus ik heb vooral heel veel zelf gekookt. Grote favoriet; kip als we die konden vinden (nagenoeg altijd geimporteerd en ingevroren), curry masala van de surinaamse massala kruiden die ik heb meegenomen en van de botten heerlijke (aziatische) kippensoep. Van een paar stukjes kip konden we 3x eten. We hebben vandaag nog besproken waar we echt heel lekker hebben gegeten, dan staat toch echt de tilipia op het strand in Cameroon op 1. Al moet ik zeggen dat ik de kudu en oryx (wild) hier in namibie ook echt heel lekker vind. Het is wel bijzonder om in veel landen te reizen waar het niet overal naar (lekker) eten ruikt. Waar je ook heel blij van wordt; ergens een wasmachine kunnen vinden. We konden niet vaak water tanken dus we spaarden de was op totdat we zeker wisten dat we genoeg water hadden. Je hebt dan meteen een hele stapel was die onder het rode stof / zand zit. Het wasbord kan ik inmiddels goed hanteren :-). En in heel veel landen werden we ook heel blij van een douche want de douche in de wagen hebben we nauwelijks gebruikt, kost teveel water en dan moeten we alles wat we er nu hebben staan, eruit halen. We hebben ook nog een buitendouche. Eigenlijk best luxe, 2 douches en 2 fornuizen (en een cobbcooker, nauwelijks gebruikt, oventje, nauwelijks gebruikt, grillpan, veel gebruikt, en pas een goede bbq gekocht voor al het vlees dat hier te krijgen is.

Ook word ik blij van de dieren; in west afrika kwamen we bijna geen wilde dieren tegen behalve als ze dood aan een staak hingen. Wel erg leuke hond in Senegal, voor mij echt lastig om afscheid te nemen, Rein heeft er niets mee. Vanaf Namibie stikt het ineens van de dieren. Grote favorieten zijn de giraffes die altijd wat verbaasd en schuchter staan te kijken totdat ze besluiten dat het best eng is en in een galopje weglopen. Ook de wrattenzwijnen zijn geweldig en ik vind zowaar vogels ineens leuk. Vandaag zaten er 2 uit mijn hand te eten maar s ochtends en tegen zonsondergang kwetteren ze je de oren van je hoofd, heel erg gezellig. De hornbill is favoriet. 

Is west afrika leuk? Leuk zou ik het niet kunnen noemen, het is vaak een geploeter maar dat is ook de charme. Het heeft niet het lekkere eten van Azie of de vibe en muziek van latijns amerika. Wij hebben het prima naar onze zin gehad want het heeft ook wel wat om zo onderweg te zijn. Wij vonden het dus geweldig en zijn vebaasd dat we alweer een jaar verder zijn. Ik heb contact met andere mensen die nu in west afrika onderweg zijn en geef info voor zover ik die heb. Gisteren waren er mensen bij een grens aangekomen en ze vertelden dat wij de laatsten waren die de douane had gezien, dat was in april! En we waren daar ook nog eens een van de eersten na ruim 2 jaar coronatijd. 

En Rein en ik? Ja wij hebben dit jaar op die paar vierkante meter ook overleefd. We hebben (ik weet het, heel erg), een heel traditioneel rollenpatroon. Rein rijdt nagenoeg altijd. Hij vindt het rijden fijn, ik wil graag foto’s maken, zoek regelmatig wat op mbt onze reis en doe alle uitzoek / regeldingen, grensovergangen, tewoordstaan van alle officials. Rein doet alle technische dingen. Ik kook en hou de leefruimte schoon. Uiteraard gaat het niet altijd vanzelf maar het gaat wel zo goed dat we ook zin hebben om samen terug te reizen via de oostkant van afrika. Het plan is dat we met een jaar weer terug zijn in Nederland. 

Rein heeft wat minder woorden nodig; “ ik heb me voorgenomen om via de westkust naar zuid afrika te reizen en via de oostkust weer terug en dat is wat we doen” .