Halverwege, door Rein

Halverwege 

Of ik ook eens iets van me zou laten horen. Als het toch moet lijkt halverwege me een mooi moment. Het plan was: langs de westkust naar beneden en dan via de oostkust weer terug. Hoewel we nog niet helemaal bij de zuidpunt zijn, zijn we de grens met Zuid Afrika gepasseerd en hebben we er ondertussen wel 1 van de 2 jaar opzitten.

Hoe was het. Het was zo nu en dan een heel gedoe, Maar met ook een heleboel bijzondere momenten. 

Gedoe, omdat we tot Angola geen idee hadden of we het überhaupt zouden halen. Om halverwege te moeten keren, of indien mogelijk verschepen was geen prettig vooruitzicht. Gedoe, omdat de meeste grenzen nog dicht waren toen we vertrokken. De grens tussen Marokko en Mauritanië was zelfs al ruim 2 jaar dicht. Je kunt wel van veel geluk spreken dat die, terwijl wij in de woestijn van zuid Marokko zaten net voor drie weken openging. Voor andere landen hadden we naast een visum alsnog speciale papieren nodig om erin te mogen, erdoorheen te rijden en zelfs een aparte om er weer uit te mogen. De meeste landen waren nog gesloten vanwege COVID, maar we hebben geen enkele test hoeven doen, en naar het bewijs van inenting werd regelmatig pas gevraagd op het moment dat we het land weer verlieten. Daarnaast lijkt het beleid ten aanzien van de uitgifte van visa voor veel landen hier meer afhankelijk van de specifieke vestiging van een ambassade dan van landelijk beleid. Zo werd de aanvraag van een visum voor Togo vanuit Benin zodanig geweigerd dat de aanvrager, een fietser, een vliegticket heeft moeten boeken om eroverheen te vliegen, terwijl wij vanaf de andere kant in Ivoorkust binnen een uur een visum voor Togo hadden. Volstrekte willekeur, maar voor ons reisplan was het omgekeerde fataal geweest. Deze volstrekte willekeur en het grote aantal landen langs de westkust maakten het  verkrijgen van visa tot een speciale uitdaging. Gedoe ook bij de talrijke controle punten, soms vijf op een strek van een paar km. Vaak moesten alle gegevens in een groot boek opgenomen worden, wat wel even kon duren. Veelal werd tevens geld verlangd, maar niet altijd even consequent, indien je bleef weigeren werd je even zo makkelijk een goede reis gewenst. Gedoe ook omdat in het begin de koelkast nog wel eens open wilde springen, de tafel het begaf, of dat er weer eens de inhoud van een kast door de auto lag.

Venetië ‘zonder’ toeristen was geweldig. Marokko is goed te doen, maar zodra je de grens naar Mauritanië passeert ben je op jezelf aangewezen. Zo goed als geen informatie, noch voorzieningen, en zover die er al waren, voor het grootste gedeelte vervallen c.q. gesloten vanwege twee jaar COVID. Op veel plekken waren we na twee jaar de eerste reizigers. Buiten de steden stonden we in de natuur, of bij kleine nederzettingen, meestal op het voetbalveld met het halve dorp om ons heen. Na zonsondergang ging iedereen richting dorp en konden we koken. Vaak waren we de enige met vervoer, gas, elektra en meestal genoeg te eten. De meeste mensen in west Afrika leven onder het bestaansminimum, niet alleen omdat het land arm is, maar zeker ook omdat de schaarse middelen bij een zeer kleine bovenlaag terecht komen. Was bekend, maar toch anders indien je er middenin zit. Armoede betekent hoofdsteden met arme mensen. Heel veel markten waar heel veel van hetzelfde verkocht wordt, meestal gedumpte kleding uit Europa, troep uit China, uien en tomaten. En gelukkig soms kip en heel veel fruit. Soms had je het geluk dat een deel van de oude stad nog zichtbaar was, maar meestal was er niet veel meer van over. Armoede betekent ook weinig speciale bezienswaardigheden op enkele megalomane projecten van diverse heersers na. Zo heb je spoorlijnen van niets naar nergens en een nagebouwde Sint Pieter in het midden van het oerwoud. Beide naar, respectievelijk in het geboortedorp van een eenmalige machthebber. En niet te vergeten een groot aantal bijzondere musea.

Gebrek aan ontwikkeling betekent echter ook in een groot aantal landen nog een overdaad aan Natuur. Zo kun je daar nog dagen door het oerwoud rijden vrijwel zonder iemand tegen te komen. Het spannends waren de stukken waar we echt niemand meer tegen kwamen. Wegen die van kwaad tot erger gingen. Waar na een tijdje duidelijk bleek dat er in ieder geval al maanden maar waarschijnlijk langer geen verkeer meer geweest was. Soms moet je dan verder omdat het de enige grens overgang is die open was of omdat het visum bijna verliep, soms moest je verder omdat je niet terug kon omdat je niet meer kon draaien, soms omdat je niet terug wilde omdat je wist wat je daar te wachten stond. Droge rivier beddingen met veel te stijle oevers, enorme geulen omdat de weg in de regentijd als waterafvoer gediend had, gaten van een paar meter, honderden meters diepe blubber sporen, zandheuvels en geërodeerde bochten die je alleen met enige snelheid kon nemen omdat het gevaar te kantelen serieus genomen moest worden. Dan ben je echt blij dat de Steyr het niet opgeeft of dat je niet vast komt te zitten. 

De Steyr is gehavend, maar heeft het zeer goed gehouden. We hebben drie keer goed vastgezeten waarvan de keer in drijfzand op het strand, in een keer zakte de hele wagen een meter naar beneden, de akeligste was. We hadden hier geluk dat het die nacht geen springtij was anders hadden het uitgraven en de verder reis de volgende dag wel kunnen vergeten. We hebben wat kleine niet noodzakelijke reparaties gehad toen we weer in de bewoonde wereld kwamen en hebben twee nieuw dakluiken nodig die al aardig gehavend waren door boomtakken, maar die je beter niet open kan laten staan, en wat nieuwe veer bussen, maar al met al heeft hij alle onmogelijke hindernissen overleeft.

Mooie momenten zijn het besef dat je toch zo maar ergens midden in Afrika op een bushtrack rijdt, waar je midden in een krater overnacht terwijl je weet dat je de enige bent in een staal van honderd km. Een kudde olifanten die voor je de weg oversteekt. Of alleen samen midden in de Bush, met hippo’s, krokodillen een kudde buffels, apen en ander wild om je heen. Ook olifanten en leeuwen, maar die hebben we daar niet gezien. Of gewoon een avond uit in Nigeria. Drie weken op een mooi strand in Senegal bij een vervallen hotel complex. Veel natuur en prachtige sterrenhemels.

Al met al beginnen we aardig in het ritme te komen. We zijn begonnen met schaken wat Karin behoorlijk oppikt, zodat ik tegenwoordig goed moet opletten. Daarna koken of uit eten. Karin weet met de beperkte middelen hier uitstekende maaltijden te maken. Vuurtje erbij en op tijd naar bed. ‘s Morgens meestal voor zonsopgang wakken, koffie en yoghurt en de krant. Daarna verkennen we de omgeving of trekken verder naar het volgende avontuur. Af en toe een paar dagen om de Steyr weer up to date te krijgen, de was, grote schoonmaak en dergelijke.

We zitten nu twee maanden in Namibië en Botswana. Karin noemt het een cultuurschok en dat is het ook wel. Aangeharkte campings met (warme) douches , supermarkten en goede wegen. Het lijkt wel vakantie.

En dan willen jullie natuurlijk ook nog weten hoe het met Karin en mij is. Nu, waar we er in Nederland niet aan moeten denken om vast samen te wonen gaat dat met reizen altijd prima, zelfs in een auto van 7 m2. Wat niet wil zeggen dat er nooit gedoe is, maar we hebben ook onze mooie momenten.