Ivoorkust: Malaria en andere ongemakken

Malaria; ik kan je vertellen: geen feest. Eerst wat vermoeid, dan een dag koorts en koude rillingen met blauwe lippen bij 30C, een dag weer ok, en ineens hoge koorts en knetterende hoofdpijn, niet te harden. Op de dag dat ik ok was had ik al een bloedtest gedaan waar niets spannends uitkwam. Toen ik ineens boven de 40C koorts kreeg, met onze host Cloe naar de plaatselijke kliniek gegaan, sneltest, toch malaria. Het is een klein kliniekje. Ik kon nauwelijks op mijn benen staan dus mocht op een bed liggen. Doorgezakte rubber matras met nog bloedplekken erin, echt ranzig maar ik was ontzettend blij dat ik weer kon liggen. 3 dagen achter elkaar een injectie halen, lading paracemamol erbij en wat andere medicatie en ik kon het niet geloven maar op de 3e dag begon de koorts te dalen. Ik bleef wel klachten houden dus kreeg er nog een andere malariakuur achteraan van 3 dagen. Wondermiddelen! Natuurlijk kun je gedurende een reis die heel lang duurt malariamiddelen slikken. Dat is niet gezond. Bovendien doen ze hier niet dramatisch over malaria, het hoort bij het leven en het is goed behandelbaar. We hebben zelf noodbehandeling bij ons dus maar bedacht dat ook dit bij het reizen hoort. Het mag wat mij betreft even duren voordat ik het weer krijg….

Ook onze trip in Ivoorkust begon bijzonder; op de grens waar we overnachten, is geen internet bereik. Om onze laisser passer te controleren moest de douane op een brommer naar een stadje verder rijden zodat hij op internet kon. De grens is sowieso bijzonder omdat Ivoorkust officieel gesloten is. We hebben de wagen aan de kant van Liberia laten staan, ik ben eerst naar de kant van Ivoorkust overgelopen om alle papieren te laten zien en te vragen of ze zo ok zijn om binnengelaten te worden. Dit om te voorkomen dat je Liberia met je exitstempel uitgaat (en dus niet meer In kan) en Ivoorkust niet in komt. Gelukkig, alles ok

Ivoorkust is anders dan de voorgaande landen. In eerste instantie veel rubberplantages, palmboomplantages en ook nog de houten hutjes maar ineens rijden we naar de nieuwe hoofdstad Yamoussoukro, in de jaren 80 door een oud president in de jungle gesticht op zijn geboortegrond.  Er zijn brede lanen en de grootste katholieke kerk ter wereld, Basilique Notre Dame de la Paix, een copie van de st Pietersbasiliek in Rome. Kosten destijds 300 miljoen dollar. Het is echt ongelooflijk. De oud president heeft er ook een groot lelijk hotel gebouwd waar ik natuurlijk graag wilde slapen aangezien de truck ergens zomaar neer zetten om te overnachten in een grote stad, niet kan. Op de website was het boekbaar. Na een lange dag reizen komen we er aan, zeggen ze dat het hotel vol is. Dat ging er bij mij niet in. We mochten ook niet op de parkeerplaats overnachten. Lang verhaal kort; na een uur kregen we een kamer met korting en ook nog eens gratis ontbijt. Soms is het onnavolgbaar hoe alles hier loopt maar ook hoe er soms mogelijkheden zijn daar waar je ze niet verwacht. Wij waren blij.

Ook de voormalige hoofdstad Abidjan is een belevenis; op heel veel plekken zou het ook zuid Europa kunnen zijn; er zijn echte winkels, restaurants, trottoirs etc. Het is gigantisch groot. We zouden er een paar dagen overnachten in een hotel om alle regeldingen te doen maar ondanks herhaaldelijk contact over de grootte van de truck en de mogelijkheden van de parkeerplaats bleek bij aankomst dat de poort maar iets van 2m hoog was terwijl wij 3.65 hoog zijn! Wij zijn daarom maar meteen doorgereden naar Grand Bassam waar Cloe the Elephants  nest runt. Daar kunnen we in de tuin staan. Gezellig en een geweldige bron van informatie en ondersteuner tijdens mijn malaria tijd. Goede overnachtingsplek en Abidjan is nog steeds goed bereikbaar al kan het door de files alles tussen een half uur en 2 uur duren. Het guesthouse staat naast een grote katholieke kerk waar blijkbaar nieuwe nonnen gearriveerd zijn en waar ze vele malen per dag aan het (al dan niet vals) zingen zijn, beginnend om 04.45 als je pech hebt en het duurt een uur of 2, met luidsprekers.Op vrijdag zou het de hele nacht doorgaan tot 0500 uur s ochtends dus toen zijn we maar weggevlucht. Cloe heeft een vriend met een hotel aan het strand, daar konden we gratis overnachten als we daar ook eten. Ik begon net een beetje op te kalefateren van mijn malaria en heb me heerlijk bij het zwembad neergevlijd, nog niet in staat tot meer. Gelukkig kwam de eetlust wel weer terug en hebben we met zijn tweeën een echt de meest grote tong gegeten die we ooit hebben gezien, echt niet normaal en ook nog eens perfect klaargemaakt. 

Visa perikelen.

Officieel zijn de grenzen met Ghana en Togo gesloten maar uiteindelijk het is wel mogelijk om visa en laisser passer te krijgen. Bij de ambassade van Ghana viel dat niet mee. De website voor de aanvraag werkt niet goed, je kunt voor 4 dagen een double transit visa aanvragen maar op de ambassade geven ze alleen transit visa voor 48 uur af, we hadden een laisser passer gevraagd met daarin duidelijk aangevraagd om binnen te mogen reizen met de steyr, door Ghana te reizen en het land ook weer te verlaten. Geven ze alleen een verklaring af om binnen te mogen en dan ook nog eens op een vaste datum. Het kostte een week om het visa te bemachtigen en toen presteerden ze het ook nog eens om het niet klaar te hebben en te zeggen dat de datum niet klopte en dat we de volgende dag maar terug moesten komen. En zelfs toen was het niet klaar en moesten we nog wachten. Kortom; we hebben veeeeeele uren op de ambassade van Ghana doorgebracht. En dan ook nog; om Ivoorkust uit te mogen moet je naar het ministerie van binnenlandse zaken om een verklaring te halen om het land uit te mogen!

Togo bleek vervolgens een heel ander verhaal. Ik had gehoord dat het ook daar lang kon duren maar we gingen er (2 dagen verlaat door de Ghanaperikelen) heen, uur gewacht en vervolgens een ontzettend aardige man gesproken die zei dat we alles vandaag konden ophalen. Kijk, daar heb je wat aan.

Benin; grootste probleem hier was dat de ambassade verhuisd was en wij wat moeite hadden het te vinden. Uiteindelijk gelukt. We konden evisa zonder probleem aanvragen. Laisser passer was niet nodig omdat de grenzen open zijn. 

Het blijft toch bijzonder dat de grenzen officieel wegens covid gesloten zijn. Bij de Ghana ambassade moet je een mondkapje op bij binnenkomst en je handen ontsmetten en vervolgens heeft niemand van het personeel een mondkapje op. Op de andere ambassades deden ze helemaal niet aan maatregelen. Bij de grens met Ghana hoefden we geen PCR test te overhandigen (moet wel als je per vliegtuig komt) en er werd niet gevraagd naar vaccinaties.

Heel erg leuk dat jullie ons blog lezen en met ons meeleven. Wij zijn gewoon bereikbaar via what’s app op onze Nederlandse nummers. Altijd leuk om te horen hoe het met jou / jullie gaat.

Aan te raden boek; Jan Brokken, in Afrika.