Ghana / Togo / Benin

We zijn al eerder in deze landen geweest dus we hadden niet het idee om hier heel lang te blijven. 4 dagen transit visum voor Ghana aangevraagd en we hebben ook nog een laisser passer nodig, uiteindelijk maar 48 uur gekregen. Het is 544 km naar de grens met Togo dus dat zou voldoende moeten zijn.

Het begin zag er goed uit. Natuurlijk duren de grensovergangen altijd langer dan je denkt en duurde het vooral lang om ivoorkust uit te komen. Zonder papier van het ministerie lukt dat echt niet. Aan beide kanten het bekende verhaal; politie, soms op meerdere posten, gendarmerie, douane voor de carnet de passage en immigration voor het afstempelen van het paspoort. We zijn nog geen grens tegengekomen waar alles is geautomatiseerd en dus moet alles met de hand ingevoerd worden en meestal iedere discipline weer opnieuw. Dan is er bijna altijd onduidelijkheid over de carnet de passage, wat het is, hoe het moet worden ingevuld, wie zijn handtekening en de stempel mag zetten.

Wij mochten uiteindelijk flink verlaat Ghana in en het eerste stuk verliep voorspoedig omdat de grens officieel dicht is. We vonden op I overlander een kampeerplek bij een Nederlander die daadwerkelijk een prachtig resort heeft neergezet. Aan het strand, geen zwembad maar mooie gekleurde hutten, alles netjes en schoon, zelfs de voegen in het toilet waren recht. Op I overlander stond een prijs van 20 cedi per persoon als je in je eigen wagen overnacht. Vroeger kon je er op het strand staan, wij stonden op de parkeerplaats. Toen ik ging afrekenen, bleek het ipv 40 cedi ineens 140 cedi te zijn, bijna 18 euro! Dat is hier echt niet normaal. Volgende dag weer op tijd op pad gegaan. De rustige weg werd ineens een hele drukke weg, overal dorpjes en zwaar vrachtverkeer dat nauwelijks vooruit kwam en dat je ook nauwelijks in kon halen. We kregen nog een “ bekeuring” dat we dat wel deden. Dubieus maar na een half uur ouwehoeren en de tijdsdruk uiteindelijk maar een paar euro betaald, kreeg ik nog geld terug ook! Het moet niet gekker worden. Het was eigenlijk een hele vervelende rit met voortdurend verkeer dat afremt, brommertjes die je aan alle kanten inhalen, heel veel hele hoge verkeersdrempels op de meest vreemde plekken en politie die ons regelmatig aanhield al dan niet om te kijken of ze nog wat geld konden krijgen. Onze vorige ervaring in Ghana was positief maar nu was het meer geploeter. Op het laatste stuk voor de grens waren weinig overnachtingsplekken maar op I overlander stond er gelukkig wel een. Komen we daar aan, is het een bouwplaats. We zijn in het donker uiteindelijk beland bij een benzinestation waar we naast een lijkwagen moesten gaan staan. Het leek wel een griezelfilm.

Komen we (op zondag omdat we maar 2 dagen kregen) bij de grens aan, zegt de Ghanese kant doodleuk dat degene die zou moeten werken, er niet is om de stempel te zetten voor de Carnet de Passage. Hij was niet op zijn werk verschenen en niemand had een telefoonnummer van een van de bazen. Meestal heb ik eindeloos geduld bij de grenzen maar nu was ik er helemaal klaar mee. Nadat ik dat geloof ik wel duidelijk heb gemaakt, kwam er uiteindelijk een vriendelijke dame. We lieten haar zien hoe het ingevuld moest worden, ze had nog een stempel ook en wij waren blij dat we het land weer uit mochten. Wat voor stempel we hebben gehad weten we niet.

Aan de Togo kant verliep het een stuk soepeler alhoewel we ons altijd lopen te verbijsteren hoe er soms gewerkt wordt. Mensen zitten op hun telefoon, er staan een tv aan, ze ouwehoeren met elkaar of slapen en in dit geval lag baas van de gendarmerie op een veldbed in de schaduw terwijl hij een pedicure kreeg. Hij bleef ook gewoon liggen, alsof er niets aan de hand was!

In Lome weer verder gegaan op visa jacht en hier het visum voor Gabon kunnen bemachtigen bij een hele goede, prettige ambassade. We moesten wel lachen toen we kwamen want de wachtpost, eerste administratie en uiteindelijk aanvraagdeel vroeg iedereen ons met hoeveel we waren toen we zeiden dat we overland reizen. Ze konden zich nog goed de 20 man van de overlandbus herinneren. Blijkbaar was dat wat veel van het goede geweest. Het is bijzonder hoe Togo, of in ieder geval het deel langs de kust, rijker lijkt dan de eerste keer. Het is mooi, groen en we hebben onze eerste regenbui achter de rug. We dachten nog even een paar dagen naar het strand te gaan maar we vonden het niet veel en dus houden we de vaart er maar een beetje in.

Nu dus inmiddels in Benin aangekomen. Ook hier weer problemen met onze overnachtingsplek, nu omdat we te hoog waren, of de electriciteitskabels te laag. We kregen nog hulp van een jongen die op het dak ging staan om de draden omhoog te houden maar uiteindelijk bleken het er zoveel dat we de geweldig beschreven plek op het strand, moesten opgeven. Er zat niets anders op dan door te rijden, helaas in het donker en in de hoofdstad. Geen feest. Maar uiteindelijk bij een restaurant aangekomen, gevraagd of we daar mochten staan als we daar zouden eten, dat was ok. Leuke straat met veel restaurants, goede buurt en ik had enorm veel zin in Thai. Zitten we binnen, wil ik wat thais bestellen. Zegt de dame dat het een Vietnamees restaurant is en dat de familienaam Thai is! Nou, na zo’n rit kon dit er ook nog wel bij, ik lag helemaal in een deuk.

Het is bijzonder maar dit zijn daadwerkelijk andere landen, in ieder geval het (rijkere kustdeel) waar wij rijden. Er ligt nauwelijks nog troep. Niet in de dorpen, niet in de steden. Ongelooflijk!!!! Ik heb nooit kunnen begrijpen hoe mensen in die zooi willen en kunnen leven, werken etc. Het voelt hierdoor meteen een stuk prettiger aan. Wij hebben een goedkoop guesthouse gevonden waar we de wagen voor de deur kunnen parkeren, op loopafstand van de ambassades en in een gezellige straat met restaurants. Er logeren ook 2 jongens die met de motor op pad zijn vanuit europa en een fransman die eerst via de oostroute naar zuid afrika is gefietst en nu bezig is via de westkant terug te fietsen naar frankrijk. Dan zijn wij maar verwend. Cotonou is een prettige stad om te verblijven. Schoon, overzichtelijk, lekker eten en ook nog zoiets als een nachtleven. Het is niet echt bruisend maar prima om zo bijna 2 weken door te brengen. En ook nog een heel leuk weekend, 3 avonden uit geweest, leuke mensen ontmoet waarvan 1 met een goed contact in Nigeria zelf voor als we in de problemen komen. Ook wel weer eens gezellig.

Maar ja, we kwamen hier ook vooral voor ons Nigeriaanse visum:

De ambassade van Nigeria reageerde voor de verandering niet afwijzend toen we zeiden dat we een visum wilden hebben. We hadden in Dakar, Senegal al een aanvraag gedaan en betaald maar die konden we helaas niet meer gebruiken. Weer gewoon een hele dag bezig geweest met de aanvraag en een goede printshop te vinden die de gevraagde zaken ook kon afdrukken. Het gaat allemaal niet vanzelf. Wij stonden zelfs zonder te ontbijten, dus klaar bij de Nigeriaanse ambassade met al onze papieren; eh nee, kan niet, crisissituatie, al het personeel zit elders in het land, kom volgende week maar terug, maandag of dinsdag. Grrrrr. Inderdaad.. maandag terug gekomen, een soort interview gehad waarin we hebben uitgelegd dat we onderweg zijn naar Zuid Africa, hoe we reizen en dat we dus absoluut niet in Nigeria willen blijven. Aardige man maar uiteindelijk zegt hij dat we (toch) een letter of invitation moeten hebben, een brief waarin je uitgenodigd wordt door een Nigeriaan en die dan ook verantwoordelijk is voor jouw verblijf in Nigeria. Soms ontbreekt me echt de logica; we hebben een duidelijk verhaal, konden het onderbouwen met onze papieren en dan zoiets. We dachten dat we dat wel via ons geboekte hotel in Nigeria zouden kunnen krijgen maar dat viel tegen. Dan begint er weer een heel circus; alle contacten die ik heb inschakelen om te achterhalen hoe het werkt en wie het kan verstrekken, vooral op Facebookgroepen en What’s app groepen, gericht op mensen die overland reizen in Africa. Er leken een paar kandidaten maar die lieten uiteindelijk niets van zich horen, heel irritant en je moet ook nog erg opletten met wie je je inlaat. Uiteindelijk via via bij madame Ola uitgekomen. Ook hier duurde het een paar dagen, heel veel bellen, tientallen what’s appjes over en weer, opstellen van nieuwe papieren etc maar uiteindelijk was het duidelijk dat we via haar reisbureau het gewilde document konden bemachtigen. Wel 60 dollar per persoon. We zijn dus op vrijdagmiddag maar langsgegaan om zeker te weten dat we het meteen zouden krijgen als we zouden betalen want haar contact moest het verstrekken. Hebben we echt een waanzinnig leuke middag gehad. Het is zo’n bijzonder mens, vol energie. Ze vond het helemaal geweldig wat we doen, moesten op de foto, taart meeeten van haar verjaardag. Echt heel leuk. Bleek dat ze ook nog (hopelijk de juist) immigratiebeambte te kennen van de ambassade dus die heeft ze opgebeld dat we maandag komen met de juiste papieren en bleek ze ook nog eens de consul van Cameroon in Nigeria te kennen. Die werd ook meteen gebeld en via videoverbinding met heen en weer gezwaai regelde ze dat we hopelijk in Nigeria makkelijk aan een visum voor Cameroon komen. Het blijft altijd spannend en het visum voor Nigeria is het moeilijkst te krijgen. Inmiddels zijn we alweer een week verder. Maandag; wij naar de ambassade met de benodigde papieren. De man was weer alleraardigst, heel blij voor ons dat we de papieren hadden etc etc. Maar….. of we wel wisten dat we ook nog 37,5 euro pp moesten betalen voor “ ambassyfees”. Natuurlijk geen betalingsbewijs. Een heel verhaal, een heel gedoe. Uiteindelijk betaald omdat we anders geen visum zouden krijgen. Uiteraard gaan we een klacht indienen. Maar…. We hebben het visum!!!!!!!!!!!

Morgen vertrekken we naar Nigeria. We zijn benieuwd. Ik heb vooral heel veel gehoord over de corruptie. Er zijn hele stukken die niet veilig zijn dus die mijden we. En we relativeren ook wel; hier in benin gaat het vervoer door de stad achterop brommertjes. We hebben vele ritjes gemaakt en dat is waarschijnlijk een stuk gevaarlijker dan door Nigeria reizen.