Guinee

Guinee, een nieuw land. Eigenlijk wisten we weinig over het reizen door Guinee, behalve van de verhalen van de mensen die voor ons reizen in de bus en Landrover. Zand, stof, hobbels, kuilen, de hoofdweg naar de grens. De grensovergangen gaan me steeds makkelijker af alhoewel hier maar 1x geld gevraagd werd, voor de rest was iedereen supervriendelijk. Het blijft toch wel een belevenis. Nog even bang dat onze papieren voor Guinee niet in orde zouden zijn omdat ik geen extra geld had willen betalen in Dakar maar binnen het uur waren we  in Guinee. Ik moest nog wel even flink bukken om in een rieten hutje binnen te komen waar voor de tigste keer de papieren werden nagekeken, gevraagd werd naar de gevarendriehoeken en brandblusser en ik uiteindelijk ieder formeel stuk papier heb laten zien en maar over de voetbal begonnen ben want Guinee doet mee in de Africacup. Uiteindelijk wordt ik zeer vriendelijk een goede reis gewenst en gaan we op pad. Dit is ook bijna letterlijk op pad want het rode stof blijft ons de gehele trip in Guinee achtervolgen. Het is wel bijzonder reizen in (weer een) land waar bijna geen toerist is. Er zijn op I-overlander nauwelijks overnachtingsplekken te vinden maar de eerste nacht kunnen we er wel gebruik van maken. Op een paadje tussen het bamboe, nauwelijks te zien vanaf de weg. Prima. De dagen erna heel lang gereden want ik had gelezen / bedacht dat de omgeving van Mali, het dorp in het noorden, niet het land, erg mooi moest zijn in de Fouta Djalon. 120 km om er te komen. Het was verschrikkelijk; dit is werkelijk de slechtste weg die we tot nu toe hebben gehad. Piepend, krakend, hortend, stotend, stuiterend over stenen, stukken rots, zand met een gemiddelde snelheid van zo’n 15 km per uur. Ik dacht eigenlijk dat het een vrij onbewoond gebied was maar er bleken langs het pad toch kleine dorpjes te zijn, dan ineens weer een lelijk, zeer rommelig stadje, er was redelijk wat landbouw en toen we uiteindelijk in Mali aankwamen vonden we het zo’n troosteloze bende en was de weg verder naar boven nagenoeg onbegaanbaar zonder de wagen te beschadigen, dat we linea recta zijn teruggereden. Onderweg sliepen we langs een vrij vlak stuk langs de weg en de andere nacht, met toestemming van mensen uit het dorpje, op een vlak stuk zand dat als voetbalveldje wordt gebruikt. Aangezien het mijn idee was om naar Mali te gaan, was Rein niet echt heel erg blij met me.

De volgende dag weer op pad en onderweg nog iemand opgepikt die er stond met pech. Nou staan er altijd wagens met pech en de mannen zijn goede mecaniciens maar hij moest een as wegbrengen en dus werd die achter op onze wagen gemonteerd en konden we weer verder. Was op zich nog wel prettig want hij was ook vrachtwagenchauffeur en hij kon ons nog wel aanwijzingen geven hoe we met zo min mogelijk ellende door alle gaten, hobbels, kuilen etc komen. Het is een wonder dat er überhaupt nog wagens zijn die het op deze weg doen want het zijn bijna allemaal bijzonder gammele bakken.

Wij waren uiteindelijk blij dat we weer terug waren in het nietszeggende stadje waar we vandaan kwamen na bijna 3 dagen rijden. Er is geen bank, geen restaurant maar na een paar dagen hebben we wel eindelijk een nieuwe simkaart kunnen kopen met tegoed, je bent zo weer een uur verder. En we werden ook heel blij met een koude fanta. Het zijn hier echt de kleine dingen die de dag prettiger maken.

Ook in Guinee, buiten de grote steden, weer bijna geen groente te krijgen. Wel geïmporteerde uien, aardappelen, regelmatig tomaten van wisselende kwaliteit, af en toe aubergine. Als er al vlees is dan ligt het open en bloot op straat, vaak in het stof van de wegen. Het nodigt niet uit. We hebben gelukkig wel een zooitje blikjes met van alles en gebakken aardappeltjes met doperwtjes en een stuk geïmporteerde kip die we op de grill hebben gelegd is ook een echt lekkere maaltijd. Soms eten we heel veel brood. Ik maak regelmatig verse tomatensoep en van de kippenbouten weer een goede bouillon waar we kipnoodlesoep van maken. Brood is bijna iedere dag wel te krijgen en er zijn sinaasappelen die echt goed zijn. Een pers zou nu een mooi cadeau zijn :-). Er wordt veel hout en houtskool verkocht, gas is niet te krijgen. Wij hadden nog mazzel dat we een kleine reservetank hebben want ons gas uit Mauretanie was op.

Toch heeft het ook wel iets om over die rode stofwegen te rijden. Zeker aan het eind van de middag zijn de kleuren echt prachtig. Er is weinig verkeer en we zijn in onze tijd in Guinee echt een paar honderd wagens met pech gezien, die ter plekke worden gerepareerd. Vaak zijn het lekke banden maar er wordt ook volop aan de motor gesleuteld. Het kan zijn dat er ineens op de weg bij een dorpje een stuk of 10 vrachtwagens staan waaraan gesleuteld wordt. Voor de gewone auto’s wordt soms de zeer diepe goot gebruikt om te sleutelen. Vrachtwagens staan te pas en te onpas midden op de zandpaden of in de buurt van Conakry, op de weg. Er wordt wel veel aan de weg gewerkt, veel Chinese bedrijven. Er zijn dan ineens stukken die wel geasfalteerd zijn, heel fijn. Het is bijzonder als niet al je ingewanden door elkaar gehusseld worden. Het is hier ook wat makkelijker om een overnachtingsplek te vinden. We zijn van de weg gereden, een pad op, er bleken mensen te werken die zand verzamelen voor de weg maar er was ook veel groen met een klein dorpje daarachter. Prachtige plek, rustig, paar dorpsbewoners die langskwamen op weg naar huis. Heerlijk!

In het noorden waren nog relatief veel stenen huizen / huisjes, naar mate we zuidelijker afreizen, zijn er weer meer hutten met rieten daken. Veel kinderen  gaan niet naar school. Overal, trouwens ook in de voorgaande landen, zie je kinderen werken. Ze verkopen water, pinda’s etc, werken in garage’s,rijden mee op de vrachtwagens. Het is helaas een normaal verschijnsel.

Wij zijn onderweg naar een aantal watervallen geweest waar het land bekend om is. Het is nu de droge tijd dus ze zijn nu niet zo spectaculair maar het is echt heerlijk als je na een lange stoffige dag in het water kunt gaan zitten en al het stof van je af kunt wassen. Ik had op de kaart een grand chute gezien dus ik vond dat dat wel goed klonk. De weg ernaartoe was zowaar goed te doen. Komen we aan bij een afrit van de bauxietmijnen en vervolgens een bord dat we niet door mogen bij een energiecentrale. Praatje gemaakt, opzichter gesproken, we mogen naar de waterval en ze wijzen ons aan hoe er naartoe te lopen. We dachten nog even dat het alleen 2 hele grote pijpen waren voor de energiecentrale maar gelukkig vonden we even later ook de mooie watervallen en sula’s. Zit ik net wat te poedelen, kijk ik op, 2 mannen met geweren aan de andere kant van het water. Ik ga er altijd maar van uit dat die daar niet de hele dag hebben gezeten om te wachten op een toerist die er nooit komt maar kijk toch maar even of er een plek is waar ik weg kan duiken. Het bleken gewoon jagers te zijn die even later met hun geweren op onze weg stonden. En van mensen met machetes kijken we al helemaal niet meer op. Vaak komen er even mensen kijken en die hebben regelmatig machetes bij zich. Het land voelt hier veilig. We krijgen vaak hele leuke reacties, soms staan mensen met 2 handen in de lucht te zwaaien. In het noorden lijkt het allemaal wat islamitischer, hier ook af en toe vrouwen in niqaab. Maar behalve dat we in het plaatsje Mali waren, waren we ook niet ver weg van de grens met Mali. Waarschijnlijk waren we er een km of 40 vandaan. Je ziet hier ook de kinderen lopen met houten borden met Koranteksten. Je hoort hier dus ook nauwelijks muziek oid, het komt minder “luchtig” over.

Onderweg kwam er een dure auto langs, worden we ineens aangesproken in het Nederlands. Het bleek een man te zijn die in Maastricht woont maar die oorspronkelijk uit Guinee komt en hier regelmatig verblijft. Hij is een vriend van de president. Hij bood ons hulp aan als we die nodig zouden hebben. Hij vertelde dat hij in Nederland veel hulp had gehad en graag wat terug deed. Heel aardig. Uiteraard hoop je daar geen gebruik van te maken…

Na de lange, stoffige rode wegen kwamen we aan in Conakry, de hoofdstad. Eigenlijk zijn er geen grote bezienswaardigheden maar ja, het blijft wel de hoofdstad. Er zijn geen overnachtingsplekken waar je de wagen gewoon neer kunt zetten dus een leuk hotel met zwembad geboekt voor een schappelijke prijs, met beveiligde parkeerplaats. We kwamen vlak voor zonsondergang aan in Conakry en moesten wel even slikken toen we de toegangsweg naar ons hotel zagen. We reden dwars door een slum, weer allemaal hutjes, grote open riolen waarnaast meteen in grote potten wordt gekookt, de was wordt gedaan, kinderen worden gebadderd, spullen worden verkocht, muziek hard aanstaat en stikvol met mensen die op straat onder een afdak bidden of voetbal kijken, alles dwars door elkaar heen. Het is een aanslag op al je zintuigen, je raakt snel overprikkeld door alles wat je ziet, ruikt, hoort. Ook hier vergaat je de lust tot eten bij een straatstalletje maar uiteindelijk nog wel een vreemd chinees restaurantje gevonden bij de vismarkt waar we heel erg lekker hebben gegeten, eens wat anders..

Het is fijn om even 2 dagen rust te hebben. Rein ging in bad zitten, gewoon ranzig om de rode rand te zien die achterbleef in het bad, alles stof dat in al je poriën zit! Natuurlijk wel iedere dag een wandeling door de drukke, vieze, niet mooie stad gemaakt. En natuurlijk een poging gedaan om uit te gaan. Het is wel erg; we zijn tegenwoordig s avonds zo moe dat we eerst zijn gaan slapen voordat we rond 0100 uur de stad in gingen. Er was ons een straat aanbevolen en begonnen eerst op een soort straatfeestje waar diverse mensen optraden en waar stoelen bij stonden. Ze vonden het leuk dat we erbij waren. Toen dat afgelopen was zijn we naar een club gegaan. Goede muziek, rijke mannen met hun vrouwen / vriendinnen / prostituees. Er was nog een gedeelte waar je alleen met reservering in kon maar die hadden we dus niet. Helaas, soms mis je wel een wat. Na een kleine 2 uur vonden we het weer best en zijn we weer terug gegaan naar het hotel. We zijn een schim van onszelf haha.

Mensen hebben hier zware tijden. Er is in september een coup geweest. Ik hoop maar dat omstandigheden voor mensen zullen verbeteren….

Onderweg hebben we weer veel controles gehad. Meestal verlopen die zonder problemen en is de gendarmerie / politie of wat dan ook erg vriendelijk. Vaak zijn ze nieuwsgierig en gaat het vooral om het praatje. Soms is er wel een probleem als ze zonder aanleiding toch geld proberen te krijgen en ik het niet wil betalen, het kan dan lang duren, soms op een drukke straat, met omstanders, voordat we weer door kunnen. Soms maken we zelf ook een fout; we reden in een erg drukke stad bij een markt per ongeluk de verkeerde kant van een straat in. Meteen een stuk of 5 agenten die zeiden dat we een boete kregen. Ok, geen probleem, wij zaten fout. Het werd echter een heel geschreeuw, 1 agent begon met allemaal parasols te gooien die aan de kant van de weg stonden, liep te schreeuwen tegen de markthandelaren. Natuurlijk is er ook (bijna altijd een klein mannetje) dat van alles wil. Wij moesten, zonder een bon te krijgen, een relatief groot bedrag betalen. Ik zei dat ik best wilde betalen maar dan met mijn bon. Dan krijg je ineens een heel gedoe. Er was een oudere, relatief aardige man die zei dat we hem moesten volgen naar het politie bureau. Krijg je weer gedoe dat je je papieren terug wil hebben en dat je verplicht bent deze bij je te hebben. Uiteindelijk op het politiebureau waar ik nog steeds zeg dat wij fout zaten en ik wel wil betalen. Belt hij zijn meerdere met wat er aan de hand is. Die vertelt hem dat wij toeristen zijn en dat ze ons moeten laten gaan. Het blijft bijzonder. Het kwam wel goed uit want onderweg, behalve in Labe in het noorden, was er geen geld te krijgen, geen banken, geen pinapparaten en we hadden bijna geen geld meer en het laatste dat we hadden, hadden we nodig voor diesel.

Een goede tijd gehad in Guinee maar niet altijd even makkelijk. Op naar Siërra Leone!