DRC: waanzinnige route Congo Brazzaville - Democratische Republiek Congo via Luozi

De zwaarste tocht tot nu toe, waarbij we te laat hoorden dat het niet mogelijk zou zijn met de Steyr….

We hadden niet veel keuze meer omdat het onmogelijk was om een visumverlenging te krijgen die we aangevraagd hadden ivm de malaria van Rein. Gelukkig knapte Rein op van zijn malaria. Zaterdag is Tom gaan rijden op zijn motor, hij zou ons op de hoogte houden van de vorderingen. Wij zouden dan een keuze kunnen maken om of dezelfde route te maken of om om te rijden via de enclave Cabinada, 672 km verder met als risico dat we Angola Luanda deel niet meer in zouden komen omdat we een single entry visa hebben. De ambassade verzekerde ons dat het wel zou kunnen maar je weet het hier maar nooit…..

We hoorden echter niets van Tom en dus hebben we de keuze gemaakt om Rein zaterdag nog bij te laten komen en op zondag, de laatste dag van ons visum, te vertrekken richting Luozi. Wij de dag ervoor op pad om de tank vol te gooien. Nergens diesel te krijgen! Uiteindelijk na 1,5 uur rondrijden mochten we ergens 21 liter tanken. We hopen dat het genoeg is tot het volgende benzinestation. We hebben nog een halve tank en we hebben nog 2 jerrycans. Het zou (meer dan) genoeg moeten zijn..

We waren rond 04.20 weg, hadden verwacht om in de middag aan te komen in Luozi maar dat was echt onmogelijk. Nu snappen we wel waarom we niets van Tom hoorden. In eerste instantie duurt het vrij lang om Brazzaville uit te komen, maar na de afslag Kinkala wordt de weg nagenoeg onbegaanbaar.  Onderweg kom je 2x een immigratiekantoor tegen en bij beide moet je je uitstempelen, anders word je niet toegelaten in Congo Kinshasa / DRC. Ik had op diverse FB groepen info gevraagd over de toegang tot DRC, internet afgestruind, boeken gelezen maar het bleef allemaal vaag maar wel op foto’s gezien dat we met de Steyr op de boot zouden kunnen over de Kongo. Er is dan maar 1 weg naar dit deel alhoewel het geen weg zou mogen heten. Het is een pad met kuilen, bulten, gaten, hobbels, water, stenen door de bergen. Dan weet je dat de grens er is, je bent ruim 8 uur verder en dan ineens is er vlak voor het dorp Ndandanga ineens een slagboom die op slot zit. Toeteren, niemand komt dus ik maar te voet verder naar het dorp. Ik verzamel allengs een hele sliert kinderen achter me tot ik bij het kantoortje kom van de grote chef die samen met de douane en nog iemand zeggen dat ze zullen komen. De grote chef benadrukt meermalen keren dat hij de grote chef is. Het duurt nog 15 minuten of zo voordat ze er zijn en dan begint de grote controle. Rein maakt een foto waardoor een van hen pissig wordt. Nee, is ook niet handig maar het is wel een hele mooie foto geworden. Blijkt dat het voor het dorp de officiele grens is. Nadat alle papieren minutieus zijn bekeken, mag Rein naar het dorp rijden en moet ik meelopen met de grote chef en zijn verwanten. De chef is een enge man die aan mijn arm zit om te zeggen dat ik goede armen heb, bah. Ik moet mee naar zijn kantoor maar haal eerst Rein, bij zo’n man ga ik niet alleen naar binnen. Ik ben achteraf blij dat we niet de slappe lach kregen want die man was echt erg. Hij had een zelfgeschreven papier waarop stond dat hij de commissaris is met foto’s van hemzelf overal en foto’s van Messi. Vervolgens heeft hij ons alle foto’s laten zien, heeft ie wel 20x gezegd dat hij de grand chef is en minstens 40x dat alle toeristen bij hem langskwamen en kregen we de paspoortgegevens te zien van de mensen vanaf 2017. Ondanks dat hij ons liet wachten moest hij eerst zijn tas halen die op slot zat en met veel gebaar werden daar zijn 4 verschillende kleuren pennen, handboeien en papier uitgehaald en uitgestald op zijn bureau. Nogmaals door alle papieren en na een uur of zo hadden we onze inreisstempel. Hij heeft de grand grand chef bij de ferry gebeld om hem op de hoogte te brengen dat we eraan kwamen. Hij gaf de telefoon aan mij maar ik zei in mijn slechtste frans dat ik geen frans sprak en gaf de telefoon weer terug. Via I overlander wist ik dat het de bedoeling is dat ik daar naartoe ga maar dat hij heel vervelend doet en geld wil hebben dus dat willen we voorkomen. We hebben onze inreisstempel. Toen wilde hij nog geld / eten / drinken, uiteindelijk wat koekjes gegeven en toen konden we onze papieren bij de douane halen die er niets mee kan want ze mogen het carnet niet afstempelen.  Wat een gedoe. 

Na de grens met Congo Brazzaville tot de grens met Congo DRC zitten kilometers niemandsland. De weg was hier extreem slecht. Met de motor is het hele stuk misschien nog wel te doen maar met een grote overlandtruck of een kleinere 4x4is het echt zwaar. Het gevaar om vast te komen staan is zeker aanwezig. Een kleinere wagen is waarschijnlijk sneller maar er waren ook stukjes waarin het niet duidelijk is of een kleine wagen die zou kunnen nemen ivm de afstand tot de bodemplaat en diepe doorgangen in water. We zijn 2 wagens tegengekomen waarvan we er 1 los moesten trekken. Verder alleen wat brommers. 

De immigratie van DRC wilden om 1600 uur dat we doorreden naar Luozi maar dat bleek ondoenlijk. De weg werd niet beter. We reden door een dorpje en daar wezen ze ons de weg. Het was door hun dorp maar het pad was net breed genoeg voor een brommer, voor de rest was het helemaal begroeid, je ploegt er dan echt doorheen. Heel bijzonder. Ook op andere plekken lijkt het alsof er in geen jaar een andere auto is geweest en moet je door het hoge gras rijden. Aangezien er toch geen verkeer is, de wagen op het pad neergezet en wild gekampeerd. En dat blijft toch wel het allermooiste. Midden in de natuur, het geluid van alle beesten om je heen maar wel met de muskietengordijnen dicht. 

Uiteindelijk de volgende dag de laatste 51 km in 7 uur afgelegd. Dit is echt zo’n trip waarbij je achteraf kunt zeggen dat ie fantastisch was maar we kwamen wel bijna 1x vast te staan, 4 km voor Luozi. 

Dan kom je helemaal door elkaar geschud aan, zweterig en moe. Op naar douane die met aanwijzingen snel het carnet invult. Gauw richting boot, 4 km verder maar daar krijg je het weer. Een man wil dat ik naar de corrupte immigratie ga maar er zit ook iemand van de politie die ik laat zien dat we alle stempels hebben en dat we met de boot meewillen. Na een heleboel heen en weer gepraat wordt de grand grand chef gebeld en moet ik die weer te woord staan. Net als de dag ervoor zeg ik dat ik geen frans versta en geef de telefoon weer terug en loop weg. Aangezien de politie al heeft gezegd dat het ok is hoop ik er maar het beste van en krijgen we te horen dat we de boot op kunnen. Ik had gelezen dat we ook in CFCA konden betalen maar dat bleek niet meer zo te zijn. Dat moesten we wisselen in het dorp en dan zouden we onze boot missen. Dollars kon wel maar ik zat met mijn FCFA. Snel al mijn kleine, niet mooie dollarbiljetten in een zakje gedaan en het meisje dollars gegeven maar die wilde ze gedeeltelijk niet hebben omdat ze niet mooi / nieuw genoeg waren. Uiteindelijk kon ik zo toch een deel in FCFA betalen, haar een voordeel gegeven dus iedereen blij. 

Zo kwamen we toch nog aan de overkant van de rivier, op weg naar Angola / Luanda. De zon ging op een prachtige manier onder, de wagen langs de kant van de weg gezet en rust!

We hoopten dat de weg aan de andere kant van de brug ineens goed zou zijn maar helaas was dat niet zo. Wel werd het in de loop van de dag wat beter. We kwamen eindelijk een benzinestation tegen die diesel verkocht, we schoten aardig op. We hadden nog een heleboel FCFA maar daar konden we hier niets mee, wel konden we met dollars betalen. 60 liter diesel voor 100 dollar. Hopelijk genoeg om tot Luanda te komen. 

Dit is wel weer hard core reizen. Congo DRC is niet makkelijk, tenminste het deel waar wij zijn. En ook niet als je wat haast hebt. Mensen zijn superenthousiast om je te zien maar er wordt ook continue om geld, eten, drinken gevraagd, net zo makkelijk als dat er gedag wordt gezegd. Je hebt hier weer de volledige aandacht. Ik had bij de grens zo’n 100 kinderen om mee heen waarvan een aantal uiteindelijk nog een paar km met de wagen meerenden of er achterop sprongen. We vinden het echt jammer dat we hier niet langer kunnen reizen. Je hebt wel echt het idee dat je in Afrika reist. Het land, het deel wat wij gezien hebben, is prachtig maar er is enorme armoede. We hebben maar enkele auto’s gezien, wel wat brommers maar voor de rest loopt iedereen. Er is maniok te koop en heerlijke sinaasappelen maar verder is er nauwelijks iets te krijgen. Het hele stuk tot na de rivier is er geen benzinestation, wel kun je her en der losse liters benzine krijgen in een glazen fles. 

Ben ondertussen het boek Congo van David van Reybrouck aan het  lezen. Schokkend en triest. Eerst gekoloniseerd door koning Leopold en Belgie, na de (veel te snel ingevoerde / geeiste) onafhankelijkheid vooral heel veel onenigheid en onmogelijkheid om samen te werken, dictaturen en gruwelijke oorlog, veelal ivm de vele delfstoffen die het land rijk is. Ook nu wordt er nog gevochten in diverse delen van het land. Er is sprake van zeer ernstig (seksueel) geweld tegen vrouwen. Er zijn kindsoldaten. Je vraagt je af hoe zo’n land ooit gaat functioneren. De belangen van de multinationals zijn echter groot, de winsten enorm…

ps het uploaden van de video’s lukt niet, er zullen nog meer foto’s en video’s volgen.

leuk dat jullie meeleven en bedankt voor de reacties!!!!