Congo Brazzaville, malaria en andere ongemakken

Leuk om te reizen waar Brazza en Livingstone op ontdekkingsreis waren. Ongelooflijk dat ze jaren in de jungle doorbrachten om alles in kaart te brengen. Het is echt ondoordringbaar met in die tijd gevaarlijke stammen en natuurlijk heel veel doden door alle ziektes die er voorkwamen. Heel bijzonder.

Vanuit Franceville Gabon is er een nieuwe weg naar Brazzaville in Congo die nagenoeg geheel geasfalteerd is. Ineens gaat het dan heel snel. En ook hier is het wel echt weer anders; geen bushmeat langs de kant van de weg en de mensen zijn weer spontaner met gedag zeggen of je aanspreken. Er zijn hele stukken waar de huizen in een rijtje staan of stenen huizen wat wel sociale woningbouw lijkt. Alles is netjes aangeveegd. Er zijn her en der kostgrondjes. Helaas kun je ook in Congo, net als in de afgelopen landen, nauwelijks groente krijgen. Er is af en toe wat kool, uien, zelfs de tomaten zijn meestal niet goed maar er zijn wel pepertjes en enorme hoeveelheden maniok. Af en toe kun je wat kleine paprikaatjes vinden. Ook met het fruit is het hier niet best gesteld. We waren dan ook heel blij dat we ineens toch in een ananas gebiedje zaten. Wil je 1 ananas, eindig je er met 5 omdat ze per stapel verkocht worden. Nou, dan kun je er weer iemand heel blij mee maken.

Het is wat drukker bevolkt langs de weg en geen plek om wild te kamperen dus hier gewoon langs de kant van de weg gestaan. Tegen zonsondergang gaat iedereen naar huis. Mensen lopen hier echt enorme afstanden. Er zijn geen fietsen, brommers en nauwelijks andere vormen van vervoer in de eerste 500 km of zo. Dus eerst is het best druk om je heen maar na zonsondergang wordt het stikdonker met bliksemschichten en rijdt er alleen af en toe een vrachtwagen denderend langs je heen. We staan lang niet altijd op mooie plekken.

ik wilde eigenlijk nog naar een nationaal park maar het park waar ik naartoe wilde, bleek alleen met een groep te gaan, ik hoorde 1000 euro per nacht. Niet normaal. En verder plensde het regelmatig waardoor we het maar hebben opgegeven. 

Doorgereden nar Brazzaville, tot nu toe wel een van mijn favoriete hoofdsteden in Afrika.  Het is vrij rustig, het is relatief veilig, je kunt echt rondlopen en je hebt de kongo rivier waar je enkele restaurants hebt en vanwaar je Kinshasa kunt zien (van de Democratische Republiek Congo, een stad van 15 miljoen mensen). We staan bij het Hippocampe hotel, een hotel dat het prima vindt dat er overlanders komen kamperen. Voorheen was het altijd gratis maar nu moeten we 15 euro betalen. We mogen wel een kamer gebruiken om te douchen. 

We liggen meestal heel erg vroeg in bed maar zaterdagavond zijn we toch maar wat gaan drinken. We waren natuurlijk veel te vroeg voor het nachtleven en mensen zaten vooral aan de waterpijp of rustig, al dan niet op de telefoon kijkend, bij elkaar. Zondagmiddag werd daarentegen een stuk bruisender. We waren, op zijn Frans, laat gaan lunchen aan de Kongo. We kwamen een paar Libanezen tegen die hier sinds een jaar wonen en die vroegen of we samen een bootje wilden huren. Prima natuurlijk, met zonsondergang over de Kongo, met uitzicht op Kinshasa. Nadien vraag of we nog wat wilden drinken. Lag natuurlijk niet in de planning maar na een paar shotjes leek het een goed idee om uit te gaan. Dat ging niet heel goed lukken want alle danstenten gaan veel later open maar we eindigden in een bijzondere Indiase tent met harde muziek, waterpijpen, mensen die drinken en heerlijk indiaas eten. Leuk om zo weer nieuwe mensen tegen te komen.

Daarna werd het allemaal wat stressvoller; mijn zusje had een pakje via Dhl opgestuurd met mijn telefoon, creditcards en andere spullen. De importtax moest online betaald worden maar dat gaat niet met onze bankrekeningen naar Congo. We kregen bij Dhl te horen dat we naar het kantoor bij het vliegveld moesten. De korte versie van de uren die we daar doorbrachten is dat er een man of 20 mee bezig is geweest, dat de douane ons 2x wilden laten betalen en dan ook nog eens 1x veel meer, dat ik dreigde naar de politie te gaan, toen uiteindelijk het hoofd douane eraan te pas kwam en we niet nog een keer hoefden te betalen (150 euro extra vroegen ze!) en hadden we ook daarna het pakketje pas na een half uur. Maar….. we waren superblij met alle spullen die waren aangekomen en ik ben dan ook weer bereikbaar op mijn oude nummer. 

Toen kwamen we erachter dat we geen e visa voor Angola konden krijgen aangezien we geen 4 lege pagina’s meer hadden in ons paspoort dus dat werd een gang naar de ambassade. Ook daar weer een heel gedoe, wilden ze ons maar een visum voor 10 dagen geven wat te weinig is omdat we naar Angola moeten reizen maar ook een vervangend paspoort moeten aanvragen. Bijkomend probleem is dat we maar een single entry visum krijgen maar eigenlijk hadden bedacht om via Cabinda te reizen omdat de weg goed is. Cabinda is een Angoleze enclave tussen Congo Brazzaville en DRC Congo Kinshasa. Het zou betekenen dat we 2x Angola in zouden moeten. De ambassade zei dat dat geen probleem zou zijn maar wij hoorden van anderen dat je een multi-entry nodig hebt. Uiteindelijk een hele behulpzame man getroffen op de ambassade die contact heeft opgenomen met Luanda waarna we 3 dagen later ons visum voor Angola kregen voor 30 dagen. Dat geeft wat lucht.

Vervolgens kon ik op maandag naar de kliniek ivm een rare uitslag. Injectie / pillen en konden we de rest van de week ook naar de kliniek omdat Rein malaria had. Malaria is echt geen feest, het put je volledig uit, je bent echt aan het vegeteren voor een paar dagen. Hij kreeg een infuus met medicatie, 3 dagen een injectie en medicatie. Nu gaat het weer wat beter. We konden geen visumverlenging voor Congo Brazzaville krijgen dus we gaan nu de grens over naar Congo Kinshasa.

Gelukkig hebben we Tom ontmoet, een 20 jarige jongen die in zijn uppie vanuit Groot Brittannië onderweg is op zijn motor, vooral kamperend. Hij mocht hier ook staan maar dan alleen voor onze wagen. Ik heb respect!Met hem bij zitten kletsen, biertje gedronken en een heerlijk buffet gegeten bij ons hotel. Hij reist voor ons uit dus hopelijk horen we van hem zo we inderdaad de de ferry kunnen nemen zodat we niet naar Cabinda hoeven.

Het was niet onze meest gezonde tijd in Afrika, hopelijk gaat het nu weer beter.