Angola, toch nog weer een barre tocht

Dat is wennen;; we hebben maanden in bijzonder warme gebieden geleefd en met name rond de evenaar was de luchtvochtigheid enorm hoog waardoor het altijd klam en warm is, dag en nacht. Nu ineens komen we in andere gebieden en is het ‘s avonds ineens fris of, als je wat hoger zit, ineens koud. Toch maar weer het dekbed en de dikke fleece gepakt en ja, de kachel is ook alweer aan geweest. We zijn nu toch wel blij dat we niet in een daktent liggen.

Armoede en een enorme kloof tussen rijk en arm. Sloppen in de hoofdstad Luanda naast zeer moderne mooie gebouwen, afgewisseld met bijzonder lelijke sovjet flats en een enkel gebouw uit de koloniale tijd. Dure restaurants en clubs met een paar meter verder mensen die in bij elkaar geraapte tenten wonen, mensen die uit de vuilcontainers eten en spullen halen. Maar overal ook vooral hele, aardige, behulpzame mensen.

Na onze barre tocht vanuit Congo Kinshasa / DRC zijn we eerst naar de Kakuako lodge in de buurt van de hoofstad gegaan om bij te komen. Een hele goede beslissing. Louis en Julietta zijn alleraardigst en superhulpvaardig. Louis spreekt engels en nodigde mensen uit van zijn Prado overlandclub. Een hele bijzondere plek, net naast de snelweg een groene oase met heel veel groen, zelfgekweekte groente, er worden duitse en mechelse herders gefokt en getraind, onze buren waren struisvogels en een geredde krokodil en nog tig andere beesten. Wij konden onze wagen helemaal leeghalen en schoon maken en bij het zwembad bijkomen. Erg leuk en gezellig. Ondertussen ons nieuwe paspoort aangevraagd en gekregen via de (zeer officiele) Nederlandse ambassade.

Nadien naar Clube Naval in de hoofstad Luanda gegaan waar je gratis kunt staan bij de jachthaven, met uitzicht over Luanda. Ook weer een prachtplek ook al sta je op een grote parkeerplaats. Antonio, die ons verwelkomde, was erg aardig en vroeg of we nog dingen nodig hadden, of hij kon helpen. Dus maar de vraag gesteld of hij wist waar we een nieuw italiaans koffiepotje konden krijgen. Bleek dat hij een zaak heeft waar ze werden verkocht, we zijn er heel erg blij mee want die nescafe is het toch echt niet! Goede koffie blijft toch wel een van de eerste levensbehoeftes tijdens het reizen!

Eigenlijk was het plan om vanuit Angola naar Namibie en dan Zuid Afrika te reizen maar omdat het steeds kouder wordt, wilden we eerst maar naar zambia  reizen. Dat plan is alweer in duigen gevallen, vooral omdat er nauwelijks een weg blijkt te zijn die enigzins begaanbaar is. We hadden ook nog wat technische problemen met de Steyr dus dan wil je geen risico lopen. Wij naar de MAN garage, 30 km verderop. Ook hier weer superaardig ontvangen. We kregen lunch in de bedrijfskantine en s avonds werden we uitgenodigd door de manager Rui om daar te blijven slapen omdat onze wagen niet klaar was. Zijn collega Nkala kwam ook nog langs, er was wijn en eten. Heel erg gezellig. De volgende dag waren we alweer om 07.00 uur bij de garage. Konden we meteen daar aan het ontbijt. Helaas konden ze niet alle problemen oplossen.  Groot probleem hier is het verkrijgen van onderdelen. Dat kan soms wel 3 maanden duren. Er staan dan ook een heleboel vrachtwagens op het parkeerterrein. Uiteindelijk bleek voor ons ook een onderdeel niet voorradig waardoor ze eigenlijk niet veel meer konden doen. We gaan dus naar Namibie naar een garage.                

 Rein voelde zich ineens steeds slechter en bleek uiteindelijk weer 40C koorts te hebben. We konden dus meteen door naar een prive kliniek (eerst betalen voordat ze wat doen). Bleek dat de malaria niet weg was dus opnieuw een injectie en nu orale medicatie erbij. We zijn uiteindelijk nog een week bij de jachthaven blijven staan zodat hij kon opknappen. Die malaria hakt er wel in. Van daaruit nog een weekend naar Praia de Surfistas  gegaan waar net kampioenschappen surfen waren en waar de zus van Antonio organisator van is. Op dit surfstrand een paar uur van Luanda, komen veel expats in het weekend. Het is er mooi, je kunt er kamperen, er zijn een paar hele mooie, hele dure resorts en er is heerlijk eten. Bij de eigenaar van het resort kun je ook weer gratis overnachten en douchen etc. Er zijn in Angola meerdere plekken die heel erg gastvrij zijn voor overlanders.

Bij de jachthaven Darren tegengekomen in een een oude landrover defender (reiziger nr 14 die we tegenkomen na Marokko). Met hem zijn we naar de prachtige waterval van Calandula gegaan en hebben we wild gekampeerd bij hele grote zwarte rotsen (Pedras Negras), een prachtig gebied. Vuurtje erbij, onder de sterren, niemand in de buurt, helemaal goed. We hebben het zo naar onze zin in Angola dat we wel langer willen blijven. Daarom doorgereisd naar Lubango om daar een verlenging van ons visum aan te vragen. Het gaat allemaal nooit vanzelf. In de hoofdstad duurt het 1-2 weken voordat je je paspoort terug hebt, hier wisten ze niet wat ze met ons aan moesten maar was het uiteindelijk wel in een halve dag geregeld. Op aanraden van Darren zijn we naar Iona National Park gegaan met een tussenstop in Namibe. Van het ene op het andere moment hebben we ineens geen internet meer (niet heel vreemd in angola) en bleek de weg naar het nationale park ook niet zo snel te gaan. Uiteindelijk was het weer eens de niet meest makkelijke, maar wel een van de meest memorable trips; veel verandering van scenery; het ene moment bomen, dan weer vooral bergen en nauwelijks berijdbare paadjes, vervolgens woestijn met lage bosjes waar we wel weer kunnen doorrijden en dan ineens alles kaal en totale woestijn en vervolgens een punt waar de rivier Cunene en de zee samenkomen, in de uiterste zuidwestpunt van Angola. Van hieruit kun je de hoge zduinen in Namibie zien liggen. De rivier is de grens. In het park zien we naast de paar apen en de slang die we in west afrika hebben gezien, ook ons eerste wild; een paar antilopes, een hyena en een paar beesten die te ver weg waren om duidelijk te zien wat het waren. Ook was er een kolonie pelikanen waar we vlak langs reden. Heel erg leuk. Voor de oorlog was er ook in Angola nog wild maar tijdens de oorlog zijn deze gedood. Enerzijds de olifanten voor het ivoor maar er zijn ook veel beesten gedood om te eten of door de mijnen.

In het park komen we geen andere reizigers tegen, alleen de rangers en politie bij de 2 posten die er zijn in een gebied ongeveer 2x nederland. En ja, daar raken we net vast in het zand. We wisten dat we niet het strand konden oprijden maar we hadden het idee dat we daar nog vrij ver vandaan waren, totdat we ineens tot over onze as in het zand en water stonden. Geen goed verhaal. Dat betekende dus scheppen, heel veel scheppen, ook kruipend onder de wagen. Gelukkig hadden we wel een luchtkussen om de achterkant iets op te lichten maar veel hielp het niet. Uiteindelijk werd het donker, waaide het keihard en was het koud en zijn we maar naar binnen gegaan. We hebben gegeten en waren zo kapot dat we echt als een blok in slaap gevallen zijn. De volgende ochtend dreven we nog niet weg en konden we verder met ons geploeter en na een paar uur kwamen er rangers langs. Die hadden wel een truck maar die had technische problemen en kon ons niet trekken dus uiteindelijk na wat meer geschep, konden we toch weer loskomen.Het zijn van die verhalen die altijd goed zijn als je er weer uit bent maar als je er middenin zit, is het toch geen feest. Je realiseert je ineens dat je de wagen ook ineens kunt kwijt zijn. Wat schrammen en blaren verder konden we weer op pad. De wegen waren echt geen wegen, het was vaak bijna onmogelijk om te zien waar je moet rijden, heeeeeel veel keien, stekelbossen, gaten en bulten en heel veel droge riviertjes die best diep waren, moeten oversteken. Regelmatig gedacht dat het best listig was, dat we verder geen problemen moesten krijgen maar we genoten van de  prachtige natuur en onderweg wild kamperen. Gelukkig hadden we wel extra eten bij ons want de gemiddelde snelheid lag onder de 20 km per uur, we kwamen nauwelijks vooruit. Vervolgens bleken we ons luchtkussen wat we gebruiken om de wagen op lichten samen met de trap op een houten plank, te zijn verloren. Dat moet best een boel kabaal hebben gemaakt maar we hebben niets gehoord. Nog wel terug gereden maar niet meer gevonden. Verder zijn door het gerammel en gebonk de trap en de sandladders naar beneden gevallen. Het bleek dat de ophanging het begeven had. En door de wind is de passagiersdeur dusdanig uit zijn voegen geraakt dat we die deur niet meer kunnen gebruiken. Al met al een rit die we niet snel zullen vergeten. Tijd voor een goede garage en wat rust om alles weer te repareren.

Na het park gingen we richting grens met Namibie. Ook hier weer hetzelfde verhaal; over het algemeen nauwelijks begaanbare paden waarbij je soms geen idee hebt of je nog op het pad zit. We gebruiken vooral Maps.me om te navigeren, nu samen met Tracks4Africa omdat deze offline zijn te gebruiken. Het is ongelooflijk dat de tracks die we volgen ( eigenlijk dat je vooral kunt zien dat er ander verkeer doorheen is gereden) op deze apps te zien zijn en ook redelijk goed betrouwbaar zijn. Soms is er een track verlegd maar dan zie je dat je van het track afraakt maar een tijdje later zie je dat je weer in de goede richting komt. Zo konden we eigenlijk nauwelijks verdwalen, wat wel prettig is in nauwelijks bevolkt gebied.

in de richting van Namibie ineens wel meer mensen, geiten, koeien en heel veel maisteelt. Rij je voorzichtig ivm de kuilen etc, staat er ineens een Himbavrouw langs de kant van de weg, halfnaakt, met klei ingesmeerd, met bijzondere hoofdtooi ook ingesmeerd met klei. Heel surreeel, het lijkt wel of we in een film terecht zijn gekomen. Hier ook hutten in de vorm van een bijenkorf en later komen we meer mensen van deze stam tegen, kinderen bijna naakt op een ezel, een man met pijl en boog, mannen in een soort rokken. Opeens is er een soort groot dorp wat een ontwikkelingsproject lijkt te zijn met grote gebouwen, een school, speeltuintje. Even verderop echte huizen, wat je hier verder helemaal niet ziet, we komen al dagen alleen hutten tegen met riet. Hier lopen opeens mensen met schoenen en westerse kleding maar ook weer de nauwelijks geklede vrouwen. Heel bijzonder.

We hebben gelukkig nog genoeg diesel, water en eten om de mooie binnenweg  naar de grens te nemen. Helaas komen we de 5 dagen die we in de bush doorbrengen, geen benzinestation meer tegen,de diesel kost in Angola maar 0,30. Nou ja, we waren blij dat we in het dorp wat eieren konden vinden want voor de rest was er nergens wat te koop. Ineens zijn we bij de grens, een groot gebouw gebouwd in 2014 maar waar nauwelijks iemand komt omdat het geen doorgaande weg is. Vriendelijke mensen maar toch nog een heel gedoe omdat onze carnet de passage gestempeld moet worden, er telefonisch contact is met een grote grensovergang, er foto’s moeten worden verzonden maar er geen internet is. Ook hier komt ineens een vrouw in blote borsten en zonder schoenen binnen in traditionele haardracht en kleding. Ik blijf heel vaak heel bijzonder zeggen want dat blijft het ook wel. Na bijna 3 uur zijn we er wel klaar mee en zeggen we dat ze het maar moeten regelen en dat wij verder moeten en gelukkig kunnen we doorrijden. Ineens staan we in Namibie, hebben we binnen een kwartier een visum voor 3 maanden en krijgen we meteen een telefoontje vanuit Nederland of alles wel goed is omdat we ineens van de radar waren verdwenen. Er was zelfs via Facebook een oproep geplaatst. En wij maar op ons gemak rondreizen. Blijft belangrijk om te laten weten wanneer je moeilijk bereikbaar zult zijn.

Terugkijkend zijn we In Angola echt hele aardige mensen tegen gekomen, bijzonder hulpvaardig. Als je de lonely planet van afrika erop naleest, kun je voor Angola nauwelijks een visum krijgen en is het vrij gevaarlijk. Ik heb het, overigens zeer goede, boek van Paul Theraux gelezen, last train to zona verde, waar hij het reizen in Angola opgeeft. Inmiddels kun je een evisum krijgen voor $103. Er zijn veel arme mensen, hoge werkloosheid en wapens van de oorlog nog in omloop. Ook liggen er nog heel veel mijnen. Wij kregen dan ook het advies om zeker in de buurt van treinrails en bruggen, niet van de weg af te gaan omdat ze, ook na 20 jaar, nog steeds slachtoffers maken. Ook nu zie je mensen die een ledemaat missen door de mijnen en er is nog steeds een (buitenlandse) stichting bezig de mijnen te ruimen. Maar, wij herkennen Angola niet zoals het wordt beschreven, alsof je op ieder moment beroofd zult worden en de mensen vijandig zijn.  In de hoofdstad moet je, net als overal in de grote stad, voorzichtig zijn. Verder hebben we geen vijandigheid gemerkt en zijn mensen vaak enthousiast om je te zien. Het is wel schreeuwend duur. Alles wordt geimporteerd, prijzen soms wel 3x zo hoog dan in Nederland. In de grote steden zijn er supermarkten met import uit Zuid Afrika en Europa. Er is in Angola nauwelijks infrastructuur voor toerisme. Er zijn wel wat hotels maar vooral op die plekken waar de expats werken in de olie-industrie. Hopelijk gaat dat in de loop van de tijd veranderen. Het land heeft veel te bieden.

Wat je wel weer hoort, is dat ook Angola, heel erg corrupt is. Het is een rijk land door de olie en diamanten. De markt is tijdens de oliecrisis ingezakt maar expats moesten echt duizenden dollars per maand voor woonruimte betalen. Luanda was en is nog steeds een van de meest dure steden om te wonen. Voor de oorlog werd er veel verbouwd en was er veel veeteelt maar dat is nog steeds niet opgebouwd. Er zijn heel veel mensen naar Luanda gevlucht of daar naartoe getrokken voor een betere toekomst maar werk is er niet. Ook hier zie je vooral de vrouwen werken, van wat we horen zijn de lokale mannen niet erg gemotiveerd en is het moeilijk om goed lokaal personeel te krijgen. Verder zie je ook hier weer heel veel chinezen. De eerste chinezen waren, net als de eerste portugezen, criminelen maar inmiddels is er ook in angola een hele industrie waar de chinezen veel wegen aanleggen, hotels bouwen en de goedkope blokken verkopen waar de huisjes van worden gebouwd. Kwaliteit lijkt nogal eens zeer matig maar er worden geen vragen gesteld, er wordt wat met geld geschoven en het werk wordt gedaan. 

We hebben het gevoel dat we het leukste, niet touristische, echt afrikaanse deel erop hebben zitten en hebben al bijna meteen een gevoel van heimwee. Maar, het zal ook wel lekker zijn om regelmatig op een camping te kunnen staan, andere mensen te ontmoeten etc. Op naar Namibie!