Dakar en visaperikelen

Naar Dakar gereden omdat we onze Carnet de Passage moesten laten afstempelen. Het was nog een heel gedoe om de juiste plek in de haven te vinden. Er is zo ontzettend veel verkeer dat ik het laatste stuk maar ben gaan lopen. Ik had me al schrap gezet voor een boel gedoe maar behalve dat iemand geld vroeg om me naar de juiste verdieping te wijzen, verliep het uitermate soepel en stond ik binnen een kwartier weer buiten. Toen hoefden we alleen nog maar de laatste paar km naar onze camping toe maar dat was echt bizar. We reden door het drukke chaotische centrum, langs de haven en vervolgens kwamen we in een megafile terecht van bijna alleen maar vrachtwagen die daar blijkbaar iedere dag is omdat de haven ongeveer in de stad ligt en al het  vrachtverkeer er rijdt. Het werd steeds donkerder, ik reed en kreeg natuurlijk veel reacties van de vrachtwagenchauffeurs. Er waren overal hele kleine werkshopjes, kapotte auto’s, troep, een industrieel gebied. Het duurde bijna 1,5 uur voordat er een kleine afslag was en ik kon me niet voorstellen dat hier een camping zou zijn. Ik zou hier zo s avonds niet graag uit de wagen gestapt zijn. Maar toch, een kleine afslag, nog even zoeken en daar was ineens de camping. De groep van Madventure was vlak voor ons gearriveerd en met veel kunst en vliegwerk had hun chauffeur Steve hun overlandbus achteruit ingeparkeerd. Wij hadden alleen wat gedoe omdat ze tegen Rein zeiden dat hij niet naar binnen mocht en tegen mij waar we konden staan. De camping staat aan het water, er liggen veel zeilschepen die de overtocht over de Atlantische Oceaan gaan maken, er zijn diverse mensen die hun diensten aanbieden voor water, mama nougat, fruit, eieren, muziekinstrumenten en dan wordt er ook nog iets aangelegd op het strand waardoor dag en nacht de generatoren aanstaan. Het is een beetje een zooitje maar toch is het ook wel weer leuk met alles en iedereen die met wat bezig is. Uiteindelijk bleek het ook nogal bijzonder; onze camping lag ineens onder half afgevreten vis, tentjes onder de vogelpoep en uiteindelijk kreeg Marilyn van de groep op de vroege ochtend een vis op haar hoofd! Wat bleek; er vliegen echt honderden zwarte wouwen (vogels) over die vis oppikken maar vervolgens ook weer droppen. En dat net onder ons!

Wij hoopten samen met de groep onze visa voor Nigeria te kunnen regelen. Uiteindelijk zijn wij er een uur of 10 mee bezig geweest door waardeloze internetverbinding, slecht functionerende website en betalingsproblemen op de site. Door de file met de taxi naar de ambassade.! Eerst krijg je te te horen dat alleen woensdag visadag is, ok komen we terug. Uiteindelijk zegt de man dat de visa alleen aan de groep wordt gegeven en niet aan ons omdat ze onvoldoende visastickers hebben. Uiteraard al betaald anders kun je geen aanvraag doen, wat een onzin! Later bleek dat de groep de visa wel had gekregen, maar met de verkeerde data en wilden ze het niet verzetten. Geen beste ervaring met de ambassade van Nigeria maar die staan er ook om bekend dat ze nauwelijks visa afgeven. Nou, hier werden we niet vrolijk van. Het kost je zo 5 dagen omdat het lange weekend er tussen valt. Voor ons is dat niet zo erg maar voor de groep wel. Verder leuke momenten met wat mensen van de groep doorgebracht maar ook zelf op pad gegaan oa naar Ilse de Goiree waar een museum was gemaakt in een slavenhuis waar tijdens de slavernij honderden of duizenden mensen (afhankelijk van de bron) werden verscheept. Heel bizar; beneden in het huis werden de slaven gevangen gehouden, boven was een mooi huis. 

Dakar is verder vrij lelijk, er is niet veel te zien en we zijn er ook niet aan toegekomen om nog een aantal musea te bezoeken. Het hoognodige kappersbezoek was boeiend met een kapster die echt niet wist wat ze met mijn haar aan moest (waarschijnlijk ook wel herkenbaar bij mijn kapster Priscilla). Ze probeerde er een Franse coupe a la pagehoofd van te maken maar het lukte niet om alle stukken even recht te knippen. Nu ben ik geen fan een Frans pagekapsel dus ik vond het niet zo erg. 

Zaterdagavond zijn we met een groep op pad gegaan voor het avondleven / livemuziek waar Dakar bekend om staat. Om 2200 uur richting strand gegaan, was niets, vervolgens naar een bar in de stad waar live muziek zou zijn, niets, door naar een andere plek, bleek al 2 jaar gesloten, de taxichauffeurs konden ons niets vertellen, uiteindelijk naar een hotel met bar bij ons om de hoek gegaan. We kwamen er om 0200 uur aan, de band kwam net binnen maar vanaf 03.00 uur echt fantastische muziek alhoewel het geen swingende bende werd. Wij gingen rond 04.45 uur weg, toen leek het nog in de opbouwfase te zitten en kwamen er nog allemaal mensen binnen. Normaal gesproken liggen we in Afrika vaak bizar vroeg in bed. Dit is wel heel extreem om zo laat te beginnen. Wel leuk om weer eens een goede band te zien na maanden zonder uitgaansleven. 

Verder stonden deze dagen vooral in het teken van visa en grenzen die al dan niet open zijn; heel veel uitzoekwerk / overleg met de mensen van Madventure / vragen stellen op diverse facebookgroepen, al dan niet adequate antwoorden krijgen, ambassades bezoeken, door files met de taxi, doorverwezen worden, uren bezig zijn kopieshopjes waar ze ook je mails kunnen uitdraaien (en die je in Nederland en Europa ws niet meer vindt), alles duurt vooral heel erg lang en heel veel is onduidelijk. We proberen ons een voorstelling te maken hoe onze reis zal gaan maar we hebben geen flauw idee. Er zijn nog steeds grenzen gesloten ivm corona en er zijn steeds meer gebieden die niet echt veilig danwel onveilig zijn zodat je meestal niet veel alternatieven hebt. Voor de mensen die van landkaarten houden; voorlopig lijkt het dat we zonder problemen the Gambia in kunnen, dan door kunnen reizen naar de zuidelijke kant van Senegal en met visa naar Guinee Bissau en Guinee (Conakry).

Wij hebben afscheid genomen van de groep, zij reizen sneller en zelf zijn we doorgegaan naar Lac du Rose Mijn oom werkte vroeger bij de Akzo, in Twente hebben we onze zouthuisjes maar dit staat er toch wel heel ver van af. Er is een zoutmeer, wat roze kleurt onder bepaalde omstandigheden door algen. Uit het zoutmeer halen ze met kleine houten bootjes waar niet eens een plank dwars is zit om op te zitten, zout naar binnen. Dat wordt op de kant in stapeltjes uitgeschept waarna de vrouwen dit in zakken schappen en het vervolgens vervoerd en ook nog geëxporteerd wordt. Helaas was er toen wij er waren nauwelijks een roze kleur te zien. Ik vond op internet een plaatje wat echt spectaculair was (maar ws ook vet gefotoshopt). We zijn nog wel het meer op geweest maar waren blij dat we van de ongemakkelijke piroque konden stappen. Ondertussen waren we iemand tegen gekomen die in Dakar heel makkelijk en zonder gedoe zijn multi-entry visum voor Guinee had kunnen krijgen. Volgende dag toch maar weer teruggegaan naar Dakar, nu een heel stuk via het strand. Scheelde in ieder geval corrupte politie die je her en der geld probeert af te troggelen.

Wederom Dakar en de ambassade. Helaas ging het bij ons niet vlekkeloos, waarschijnlijk ook omdat ons Frans nogal basaal is. We waren mooi op tijd want het is vrijdag en dan gaat alles vroeg dicht ivm religie. We konden doorlopen naar binnen en gingen ervan uit dat het visum 15.000 francs was. Het papier dat je om kunt wisselen voor een visum was echter veel duurder en daarbovenop wilden ze bijna 50 euro om hun werk te doen. Hun motivatie was dat het geld voor het visum naar Guinee ging maar dat zij ook betaald wilden hebben door ons. Nou, dat werd een heel gedoe en uiteindelijk probeerde ik nog om de helft te betalen, ik begreep dat ik op de gang moest betalen en toen ik de deur open deed om weg te gaan, was alles ineens geregeld en kregen we de papieren zo mee. 

We zijn wel even helemaal klaar met visa en visa perikelen.

Als je je e-mailadres achterlaat op de site, krijg je vanzelf bericht bij een nieuw verhaal.

Groetjes Karin en Rein