Het begin in Marokko.

Ik dacht, als je eenmaal op reis bent, heb je alle tijd en dat is natuurlijk ook wel zo maar het kwam er niet zo van om meteen met het reisblog verder te gaan. Ik ben vooral erg bezig geweest met in het hier en nu zijn maar ook om mijn belabberde Frans op te krikken en te kijken of ik wat schaaktechnieken kan leren. Verder waren er ook nog wat regeldingen uit Nederland en hebben we vele kilometers rondgelopen. Het is ongelooflijk hoe snel de dagen gaan.

We begonnen natuurlijk erg prettig in ons eerste plaatsje. Het bleek ook nog dat er veel tonijn werd aangevoerd, overigens met kleine bootjes gevangen. Het zou dan ook tonijn met boontjes en gebakken aardappeltjes worden, gemaakt in de buitenkeuken. het blijft een komen en gaan van mensen om je heen en net toen de aardappeltjes en boontjes klaar waren, had de man naast ons een lekke band. Gelukkig hebben we een compressor, man blij. Ik weer verder met het eten en niet te geloven, onze andere buurman had ook een lekke band. Het blijft dan toch altijd wel weer een tafereel met ondertussen een overheerlijke maaltijd die klaar staat. Blijven leuke ervaringen.

Vervolgens naar Tanger vertrokken. We hadden ons een beetje schrap gezet, voorbereid op een Marokkaanse havenstad. We waren echt verbaasd hoe modern en schoon alles was. Een enorme boulevard, enorm strand, discotheken en bars aan het strand (nu gesloten) er wordt echt heel veel gebouwd, mooie appartementen maar ook daarbuiten parken, groene gazons. Totaal anders dan verwacht. Toeristen zijn er nauwelijks nu de ferry tussen Spanje en Marokko niet vaart. Het is bijzonder rustig in het oude gedeelte van de stad. Rustig een drankje gaan drinken maar voordat dat bezorgd werd, kwam er een wanhopig roepende jonge bedelaarster zonder noemenswaardige tanden langs. De lokale mensen naast ons gaven wat en dus gaf ik ook wat, denkend dat zij haar wel zouden kennen. Ze is nog geen 4 passen verder en ze gaat vervolgens tegen de grond. Blij dat ik toch niet al te lang geleden een opfriscursus heb gedaan. Controles gedaan maar het zag er niet goed uit, amulance werd gebeld. Bleek dat ze zwanger was, maar ook graatmager, mogelijk psychiatrisch patiënt. Erg triest. Gelukkig was er een meisje dat Nederlands sprak die kon vertalen en de mensen in eromheen waren behulpzaam voor zover je al wat kunt doen. 

Via de kust naar een plek gegaan die in een van onze reisapps stond. Betaald parkeren maar dan wel op een klif met uitzicht over zee. Prachtig. Overnachten geen probleem. Aan het begin van de avond was het nog een komen en gaan van mensen maar daarna stonden we alleen. Nog maar net in bed geïnstalleerd wordt er geklopt. Blijkt het een niet vriendelijke soldaat te zijn die ons sommeert weg te gaan. Hij sprak alleen Arabisch en er was sowieso geen discussie mogelijk dus maar weer op pad gegaan. Dat is dan best lastig want onderweg kwamen we ook geen plek tegen waar we makkelijk onopvallend konden staan en dus moesten we doorrijden naar een vliegveld om te overnachten. Wel blij dat we daar wel mochten overnachten maar het zijn geen dingen waar je op zit te wachten. 

Na al deze hectiek die zich ongeveer binnen 24 uur afspeelt, was het tijd voor wat rust. We zijn een paar nachten in Asilah gebleven. We stonden op een camping voor 100 plekken, er waren een paar lokale toeristen en we hebben een paar Europeanen gezien maar het is echt dramatisch voor de mensen hier, zo weinig toeristen. Voor ons is het bijzonder, het lijkt een beetje op pionieren als je zo alleen rond reist. De mensen zijn echt superaardig, we worden vooral vriendelijk aangesproken en maar heel af en toe een vraag of we iets willen bekijken. Asilah is normaal gesproken echt toerisch maar daar valt nu weinig van te merken. Voor ons is het fijn om een paar dagen op 1 plek te staan. Water bijvullen, wasjes doen, wagen weer een keer herinrichten en alles kost vooral veel tijd. Er zijn ontzettend veel kleine winkeltjes die van een heleboel een beetje verkopen. Je loopt dus vaak van winkeltje naar kraampje, hier een paar eieren, daar een kilo tomaten, daar weer een brood, ergens anders een paar yoghurtjes etc. In de Steyr kost ook alles meer tijd maar dat vind ik wel echt het leuke van kamperen, dat je in een beperkte ruimte moet behelpen met de lokale producten (met af en toe een uitje naar een grote supermarkt als je die toevallig buiten de stand tegen komt)

Aangezien we er nu maar van uitgaan dat de grens met Mauritanië niet opengaat, nu toch maar besloten om eerst naar het rifgebergte te gaan omdat het daar over een tijdje te koud wordt. We hebben geen haast dus eerst naar Tetouan gegaan met een enorme medina waar je echt de weg niet kunt vinden. Hier dan ook maar gebruik gemaakt van een zeer aardige gids die ons alles zo’n beetje liet zien. Natuurlijk kwamen we ook terecht in een tapijtenwinkel, glaasje thee erbij maar de eigenaar was not amused dat we Nederlanders waren die natuurlijk weer niets wilden kopen…. Wel weer op een bijzondere plek gestaan, net naast een enorme begraafplaats, met een weg erdoorheen die naar de medina gaat. Op de begraafplaats lopen wat schapen en de graven worden voorbereid door een paar mannen die met een ezeltje loopt die de stenen vervoert. Bijzonder. Ook bijzonder is dat er nauwelijks restaurants zijn. Er zijn tig koffiehuizen waar mannen lopen te hangen, al dan niet met een koffie of een glas / flesje water. We zijn uiteindelijk buiten het centrum terecht gekomen. Werd goed aangeprezen maar leek vooral heel erg op een hamburgertent voor mensen met wat meer geld. Te erg voor woorden. Goede motivatie om zelf het eten klaar te maken Aan het strand gestaan in een vakantiedorpje paar km van Titouan. We waren van plan om alleen maar even te kijken maar het is te leuke hier. Ook hier alleen lokale toeristen / dagjesmensen maar wel lekker eten. Lekker langs het strand banjeren, beetje mensen kijken, de dag is zo om

De dag weer op tijd op pad. Prachtige tocht door het rifgebergte om uiteindelijk in Chefchaouen te eindigen.

Wil je op de hoogte blijven van onze tocht, vul dan je e-mailadres is, dan krijg je automatisch bericht bij een nieuwe verslag.

groetjes en liefs,

Karin en Rein