Kameroen: 50 tinten groen….

50 tinten groen

Ongelooflijk, zo groen als het hier is. Kameroen blijkt een van de natste landen ter wereld. Wij krijgen dan ook geregeld een fikse regenbui over ons heen. Voordeel hiervan is, dat alles er fris en groen uitziet. Er is hier nog heeeeel veel bos en jungle,afgewisseld met diverse plantages met (bak) banenen, koffie, palmoliebomen, papaya. Langs de weg lopen velen mensen, mannen, vrouwen, kinderen met machetes. Veelal bakbananen op hun hoofd en later in manden op hun rug. Langs de weg staan vaten waarin de palmolie wordt bereid, uiteraard via het branden van boomstammen. Her en der wordt er steenkool gemaakt en verkocht. De rook stijgt op diverse plekken op. De eerste dagen dat we rijden wordt het groen bijna alleen afgewisseld met het rood van de onverharde wegen die ons de hele dag door elkaar heen schudden. Ook hier de eerste dagen nauwelijks electriciteit. We zijn beter af in de steyr dan in een hotelkamer waar de fan of ac het niet doet.

We blijven maar tegen elkaar zeggen hoe verschrikkelijk mooi het hier is. Kameroen is een bijzonder land, ze zeggen wel afrika in het klein. Het heeft een anglofiel en francofiel deel. Wij waren zo bezig dat we Nigeria en de moeilijke grens door moesten reizen, dat we bijna hadden gemist dat er in het anglofiele deel een soort burgeroorlog is, dat er sinds 2007 al ruim 6000 doden zijn gevallen en vele mensen gevlucht. De anglofielen voelen zich achtergesteld omdat veel van de natuurlijke rijkdommen uit hun gebied komen maar de francofielen de dienst uitmaken en hun achterstellen. Oorspronkelijk werd dit deel van afrika bezet door de engelsen en de fransen (en daarvoor ook nog door de portugezen en de duitsers.)Het voelt heel vreemd aan; de gebieden die soms “rood” zijn op de kaarten van buitenlandse zaken (ik volg vooral de uk), zijn vaak het prettigst om te verblijven. De mensen zijn aardig, nauwelijks corruptie onderweg. Limbe zou volgens BZ niet veilig zijn maar volgens expats, vele politie en gendarmerie onderweg, wel en dus kwamen wij onverwacht aan in het engelstalige deel, aan de voet van de hoogste berg, bij een strand met zwart lavazand. We mochten gratis logeren buiten de poort van een goed hotel. Daar was veel beveiliging waaronder militairen en dus konden wij wakker worden met een (hele leuke) miliair op een bankje met zijn kalasjnikov. Machetes, geweren, je ziet het overal. Het heeft nog nooit een vervelend gevoel opgeroepen.  Ook nog een paar dagen de bergen in geweest omdat het land zo mooi is. 

Omdat er nauwelijks toeristen zijn, loopt niet alles hoe het zou moeten lopen. We hadden al wel ons carnet de passage gestempeld, zijn bij de immigratie en politie geweest, alles gecontroleerd en voor zover wij konden nagaan, gestempeld maar uiteindelijk kwamen we er achter via Thorsten en Majkl die met de motor reizen, dat de stempel bij het visum hoorde en geen inreisstempel is… Zij werden bij de grens met Congo geweigerd om uit te reizen en moesten 500 km terugreizen naar Yaounde, zijn ernstig ondervraagd (in totaal 8 uur bezig geweest) bij de national security en later zelfs apart in een aparte verhoorlocatie terwijl ze werden geescorteerd. Wij zaten op dat moment nog in Yaounde en waren binnen 2 uur bij de national security klaar. Het blijft wel echt afrika; aan de ene kant kun je geen stempel krijgen, kun je ook geen laisser passer krijgen om door te reizen en vervolgens kun je het land niet uit. Ook bij de national security krijgen we geen laisser passer maar wordt er naar de grens gebeld dat we doorgelaten moeten worden. Voor de zekerheid toch maar de naam van de commissaris opgeschreven…. Dan hebben we het er nog niet over dat in het kantoor er stapel met papieren liggen van een paar meter, dat een paar mensen bezig zijn met hun werk en dat in het piepkleine kantoor mensen te pas en te onpas binnenlopen en collega’s luid hun youtube filmpjes hebben opstaan. Wij hebben onderweg geprobeerd om een nieuwe verzekering (“third party’) te kopen maar dat lukte niet erg. De afgelopen maandhadden we een verzekering die geldig was in de zgn  ecowas landen. Daar hoort Kameroen niet bij, vanaf hier moet je een carte rouge hebben, geldig voor 6 landen in centraal afrika. Nou, het viel niet mee. In de eerste dorpen / steden was het niet mogelijk om te krijgen, waren de verzekeringszaken gesloten, bleek de persoon die erover gaat een week afwezig of kan het gewoon niet omdat het een buitenlandse wagen betreft. In de hoofdstad Yaounde zou het moeten lukken bij Allianz maar daar vertelden ze ons dat we dan ook voor een jaar een soort belasting moeten betalen, ongeveer 225 euro voor de paar dagen dat we hier nog zijn. Het bleek niet mogelijk de verzekering te verkopen zonder belasting. Wij hadden nog de ecowas verzekering die niet geldig was in Kameroen, maar wel met een geldigheidsdatum tot 21 mei.

Onderweg zijn we zeer regelmatig gestopt door politie, gendarmerie, special forces, road security etc, soms zeer vervelend en zoekend naar geld. We moesten dan ook soms onze verzekering laten zien, het enige dat niet in orde was, maar dat werd dan totaal gemist. Misschien hielp het wel dat ik ze zo aan de praat hield dat ze nog maar weinig aandacht hadden voor de papieren. Allianz heeft onze Sunu verzekering gebeld en het probleem voorgelegd en Sunu kon ons uiteindelijk wel verzekeren zonder de belasting onder het mom van jullie zijn toeristen / expats / speciale regeling. Het kostte ons 1,5 dag voor de verzekering, visum en telefoontje naar grens.

Maar… pionieren  is soms heel erg leuk, we doen dingen die bijna niemand anders doet, maar het is soms ook knap ingewikkeld en het kost allemaal heel erg veel tijd.

We hebben plensbuien (niet handig als je zeiknat bij een nette paasbruch aankomt), en enorm onweer en bliksem maar het is nog steeds het begin van de regentijd, het plenst niet de hele tijd. De landen waar we nu naartoe gaan, zijn steeds minder toeristisch, er is minder info, soms heel moeilijk om eea uit te vinden. In verband met het opheffen van veel van de coronamaatregelen in zuidelijk afrika, lijkt dat overspoeld te worden door toeristen in de westerse zomervakantie. Wij gaan op zoek naar alternatieven om deze drukte te voorkomen. Nu komen we zeer zelden een andere reiziger tegen. Iets meer zou gezellig zijn maar het is ook wel lekker zo. We kunnen overal terecht, vaak hebben mensen sinds 2019 geen toeristen gezien.

Wij kijken terug op een hele goede tijd in Kameroen. Het landschap is echt geweldig. De hoogtepunten liggen in de anglofiele delen die nu niet veilig zijn maar ook de rest was geweldig. We dachten dat we in Nigeria veel te maken zouden krijgen met vervelende autoriteiten maar eigenlijk was dat hier erger al hebben we hier ook nooit iets betaald. Je wordt er wel moe van dat er een groepje mensen naar je toe komt, soms op een vrij agressieve manier, voor je papieren en vooral om te kijken wat er niet klopt. Uiteindelijk komt het tot nu toe altijd goed en kunnen we zonder problemen vertrekken maar het kost wel tijd en veel energie en er zijn op sommige stukken wel heel veel checkpoints.

In Nigeria zaten we in verband met de veiligheid in hotels, hier hebben we meer in de Steyr kunnen slapen. Behalve de douche is dit toch wel echt de lekkerste plek met de lekkerste koffie en het lekkerste bed!

op naar Gabon!